ଲେଖନୀରୁ ଝରୁ ଭାଷାର ମହୁ

ମନର ଭାବକୁ ଭାଷାରେ ପ୍ରକାଶ

କରଇ କେବଳ ଜଣେ ଚେତନ

ଲିଖିତ ଭାଷାଟି ହୁଏ ଦୀର୍ଘସ୍ଥାୟୀ

କଥିତ ଦିନକୁ ଦିନ ଉଭାନ ।

ଭାଷା ଆଉ ଭାବ ଥିଲେ ରସାତ୍ମକ

ପଠନେ ଗାୟନେ ବଢେ ଆଗ୍ରହ

ସରଳ ସରସ ଭାଷା ପ୍ରୟୋଗରେ

ବୁଝିବା ନ ହୁଏ କେବେ ଦୂରୁହ ।

ଶବ୍ଦବିଭା ସହ ଶୁଦ୍ଧ ବ୍ୟାକରଣ

ବନାନ ଶୁଦ୍ଧରେ ରଖି ଧିଆନ

ଯଥା ଉପଯୁକ୍ତ ଭାଷାର ପ୍ରୟୋଗେ

ଉଚ୍ଚ ସ୍ଥାନ ଲଭେ ସେହି ଲିଖନ ।

କିଣିହୁଏ ଆନ ହୃଦୟ-ମନକୁ

ପରିବେଷଣରେ ଥିଲେ ନିପୁଣ

ଚିର ଉଜ୍ଜୀବିତ ରହଇ ମହୀରେ

ଲେଖକ ଲିଖନ ଉଭୟ ଦାନ ।

 

ଯେନତେନ କରି ଲେଖିଲେ ଦିପଦ

ପାଠକ ହୁଅଇ ନିରୁତ୍ସାହିତ

ବୃଥା ସର୍ଜନାରେ ଥାଏ କେଉଁ ଲାଭ

ମନକୁ ନ କରେ ଯା' ହରଷିତ ।

ବାଣୀଭଣ୍ଡାରର ସମୃଦ୍ଧି ପାଇଁ କି

ପଠନେ ଲିଖନେ ଦେଲେ ଗୁରୁତ୍ବ

ଲେଖନୀରୁ ପରା ଝରି ଭାଷା ମହୁ

ଲିଖନର ବଢାଇବ ମହତ୍ତ୍ଵ ।