କୁନା ଶିଖିଲା ପିମ୍ପୁଡ଼ିଠାରୁ

ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଭାଇ ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଭାଇ

କଥା ପଚାରିବି ଦେବକି କହି ।

କୁଆଡ଼େ ଯାଉଛ ମୋ କଥା ଶୁଣ

ଦେଉଅଛି ମୁହିଁ ତୁମକୁ ରାଣ ।

ଟିକିଟିକି ଗୋଡ଼ ଛୋଟ ଶରୀର

ଟିକି ହାତେ ବଡ଼ କାମଟି କର ।

ଉପାୟ ତାହାର ଦେବକି କହି

ଦଣ୍ଡେ ବିଶ୍ରାମରେ ମୋ ପାଖେ ରହି ।

ବରଷା ଆଗରୁ ଆହାର ରଖ

ଭଲ ମନ୍ଦ ସବୁ ବୁଝି ପରଖ ।

ଯିବାବେଳେ ବାଟେ ଧାଡ଼ିରେ ଚାଲ

ମାନ ନାହିଁ କେବେ ଢିପ କି ଖାଲ ।

ମିଳିମିଶି ସବୁ ସାଙ୍ଗରେ ରୁହ

ତୋର ମୋର କିଛି କେବେ ନକୁହ ।

ସାଥି ହୋଇ ସବୁ ଏକାଠି ଖାଅ

ଶୃଙ୍ଖଳାରେ ମନେ ମନ ମିଳାଅ ।

ଏକ ଆରେକର ସହାୟ ହୋଇ

ଖୋଜି ବୁଲୁଥାଅ ଆହାର ପାଇଁ ।

ପାଇଲେ ସଭିଏଁ ନିଅ ଗଡ଼େଇ

ଟିକି ମନେ ବଡ଼ ଆଶାଟି ନେଇ ।

ପିମ୍ପୁଡ଼ି କହିଲା କୁନାକୁ ଚାହିଁ

ବସ ମୋର ପାଖେ ଦେବି ବତାଇ ।

ଏଥର କଥା ମୋ ଶୁଣ ଧ୍ୟାନରେ

ଯାହା ମୁଁ କହୁଛି ଛୋଟ ପାଟିରେ ।

ସର୍ବଦା ହୋଇବ ପରୋପକାରୀ

ମନେ ଉଚ୍ଚ ଆଶା ବିଶ୍ୱାସ ଭରି ।

ହୁଅ ପଛେ ଛୋଟ ପିଲାଟି ତୁମେ

ନିଜକୁ ମଣିବ ନର ପ୍ରଥମେ ।

ନରଖିବ ସ୍ବାର୍ଥ ଜୀବନେ କେବେ

ମଣିଷରେ ଗଣା ହୋଇବ ତେବେ ।

ପାଠ ସାଠ ଜ୍ଞାନ ବିବେକ ବୁଦ୍ଧି

ରଖିବ ବିଚାର ଉଚିତ ଯଦି ।

କରୁଥିବ କାମ ଯେତେ କଠିନ 

ଅଳସୁଆ ହେବ ନାହିଁଟି ଧନ ।

ଜିତିବ ନିଶ୍ଚିତ ଜୀବନ ବାଜି

ନହୋଇବେ ଜନେ କେବେ ଅରାଜି ।

କାଲି କାମ ପୁଣି ଆଜି କରିବ

ଦେଶ ଜାତି ଲାଗି ଜୀବନ ଦେବ ।

ଅଳପରେ ଖୁସି ହୋଇ ରହିବ

ଅଧିକ ଧନେ ଲୋଭ ନରଖିବ ।

ସମୟର ସଦୁପୋଯୋଗ କରି

ଚଲାଇବ ହସି ଜୀବନ ତରୀ ।

ନକରିବ ହେଳା ପିତା ମାତାଙ୍କୁ

ପୂଜୁଥିବ ସଦା ମାନି ଏହାଙ୍କୁ ।

ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଭାଇର ହିତ କଥାକୁ

ଶୁଣି କୁନା ସବୁ ନେଲା ମନକୁ ।

କରିବ ଯାହା ସେ କହିଲେ ସବୁ

ଏବେ ଠାରୁ ଲାଗି ପଡ଼ିଲେ ବାବୁ ।