କୁହ ମତେ ନାସ୍ତିକ

ଶୁଣି ଆସିଛି ଜନ୍ମ ଦିନରୁ

ଈଶ୍ବର ସର୍ବ ବିଦ୍ୟମାନ,

ସେ ତ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମାନ ।

ସେ ତ ନିର୍ଗୁଣ, ନିରାକାର,

ତାଂକର ନାହିଁ ବାଛ ବିଚାର ।

ସମସ୍ତ ସୃଷ୍ଟିର ସୂତ୍ରଧାର,

ନିଅନ୍ତି ମଣିଷ ରୂପେ ଅବତାର ।

ସେ ଯେ ପରା ସୃଷ୍ଟି କର୍ତ୍ତା,

ସେ ପୁଣି ତ ପାଳନ କର୍ତ୍ତା ।

ଅନ୍ୟାୟ ଅନୀତି ଯେବେ ବଢଇ

ସଂହାର କର୍ତ୍ତା ବନନ୍ତି ସେହି ।

ତେବେ କୁହ, ହେ ଧର୍ମାନ୍ଧ ମଣିଷ,

ତାଂକୁ ବାନ୍ଧି ରଖିବାକୁ କରିଛ ଆଶ ।

ମନ୍ଦିରର ମୂର୍ତ୍ତି ସ୍ଥାପନରେ,

ମସଜିଦର ଚାରି କାନ୍ଥ ଭିତରେ ।

ଗୀର୍ଜାର ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ାଇବାରେ, 

ଗୁରୁଦ୍ବାର ଗଢିବା ଭକ୍ତି ନାମରେ ।

ଈଶ୍ବର କେଵେ କି ଚାହାନ୍ତି ଧୂପ,

ନଡିଆ କଦଳୀ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଭୋଗ ।

ଯାଚିଲେ କିଛି, ହୁଅନ୍ତି କି ସେ ପ୍ରସନ୍ନ,

ତୀର୍ଥ ଭ୍ରମଣେ ପୁଣ୍ୟ ହୁଏ କି ଅର୍ଜନ ।

ଅନ୍ୟ ତଣ୍ଟି ଚିପି ଧନ କରି ଅର୍ଜନ, କିଛି 

ଦାନ କଲେ, ହୁଏ କଣ ପାପ ମୋଚନ ।

ଵୋଲାଅ ଶକ୍ତିମାନ, ପୁଂଜି ବଳରେ,

ଠକୁଛ ଆମକୁ ମନ୍ଦିର ତୋଳିବା ନାମରେ ।

କୁହ ମୋତେ ନାସ୍ତିକ, ଯା ପଛେ ଧାଉଁଚ, 

ପ୍ରହେଳିକା ଜାଣ,

ଅନ୍ୟାୟୀ ଅଧର୍ମୀ ରକ୍ଷା କରିବେନି 

ଭାଗ୍ୟ ଓ ଭଗବାନ ।