କ୍ଷତାକ୍ତ ସ୍ମୃତି

ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ ଆସ୍ଵସ୍ତିର ଉପଲବ୍ଧି

              ଶିଖେଇ ଦେଲାତ ଅନେକ କଥା ,

ଆଖିର ଲୁହରେ ସଯତ୍ନେ ସାଇତା

               ସ୍ମୃତିର ସୌଧରେ ଭରିଲା ବ୍ୟଥା ।

ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟରୁ ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

               ସଯତ୍ନେ ସାଇତା କ୍ଷତକୁ ନେଇ ,

ଅବସ , ଆତ୍ମିକ ଆବେଗରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ

                କୁହୁଳା ମନର ଭାଷା ଲେଖଇ ।

ଏ' ନୀରବତାର ଅସହାୟତାର

               ଛଟ ପଟ ଦେହ ମନ କୁ ନେଇ ,

ଯନ୍ତ୍ରଣା ଛୁଇଁଛି ମନ ଗହନକୁ

               ସମ୍ପର୍କ ସତେକି ଯାଏ ଦୂରେଇ ।

ବିସର୍ଜି ପାରେନି ସାଇତା ସ୍ମୃତିକୁ

                ଆତ୍ମୀୟତା ପୂର୍ଣ୍ଣ ପ୍ରଥମ ସ୍ୱର ,

ଅନୁରାଗ, ଅନୁରକ୍ତି ଆଶ୍ଳେଷର

                ଏକାନ୍ତର ଅନୁଭବ ସାକ୍ଷର ।

ସୂକ୍ଷ୍ମାତିସୂକ୍ଷ୍ମ କ୍ଷତ ଟିକକରେତ

                ଲୁହ ହୋଇ ବହେ ଲହୁ ସମ୍ପର୍କ ,

କେହି ହୁଅନ୍ତିନି କାହାର ଆତ୍ମୀୟ

                ସନ୍ଦେହ ବିଷରେ ଚାଲେ ବିତର୍କ ।

ଦେଖି ହୁଏନିକି ଦେଖେଇ ହୁଏନି

                 ଛାତି ତଳ କୋହ ଅକୁହା ଭାଷା ,

ବୈଶାଖୀ ବୁକୁରେ ଅନେକ ଯନ୍ତ୍ରଣା

                 ପ୍ରତି ନିଶ୍ବାସରେ ନାହିଁ ଭରସା ।

ଶେଷ ଦିନ ଯାଏଁ ଲେଖି ଲେଖି ଯିବି

                 ଅନୁଭବ, ଅନୁଭୂତି ର ସ୍ମୃତି ,

କ୍ଷତାକ୍ତ ସ୍ମୃତିରୁ ଝରି ପଡୁଥିବ

                 ଜୀବନ ବହିର କେତୋଟି ମୋତି ।