କ୍ଷତାକ୍ତ ଅଧର

ଲାଜରେ ସେଦିନ ସରମି ଯାଇଥିଲା,

ଗାଢ଼ ଅନ୍ଧାର ରାତିଟା,

ଭାବୁଥିଲା ହସିଦେଵ ଫିକ କିନା,

ହେଲେ ନାଁ,

ଏ ସବୁ ଲାଗି ନଥିଲା ଅନୁମତି,

କାଳେ କିଏ କଣ ଭାବିବ ?

ନୂଆ ନୂଆ ଘର ପ୍ରବେଶ,

ନୂଆ ଏକ ଭିନ୍ନ ଦୁନିଆଁ,

ଗୋଟେ ସମ୍ପର୍କର ଇତିତ,

ଆଉ ଗୋଟେର ଆୟମାରମ୍ଭ,

ସମ୍ପର୍କର ଶ୍ରୀଗଣେଶ କରୁ କରୁ,

ଏତେ ସବୁ ଗହନ କଥା ।

ଏ ସବୁ କଣ ନୂଆ ସମ୍ପର୍କର ପରିଭାଷା,

କେମିତି ନିଜକୁ ସମ୍ପର୍ପି ଦେବାକୁ ପଡେ,

ନୂଆ ଏକ ମନ ପାଖରେ,

ଏଠି ବିଶ୍ୱାସ ଅବା ଅବିଶ୍ୱାସର ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେନା,

କେହି ବି ସାହସ କରି ଉଠାନ୍ତିନି ଏ ଜିଜ୍ଞାସା କୁ,

ମନ ତଳ ନିଆଁକୁ ମନ ତଳେ ମାରିବାକୁ ପଡେ,

କିଛି ଲୋକ ଲାଜରେ ,

କିଛି ନୂଆ ସମ୍ପର୍କର ସଂଜ୍ଞା ଖୋଜୁ ଖୋଜୁ ।

କେତେ ଥର କିଏ ବି ପ୍ରଶ୍ନ କରେ,

ଏମିତି କେମିତି ?

ହେଲେ ଉତ୍ତର ସବୁଥର ପରି ଏକା,

ଦୁଇଟି ମନର ମିଳନରେ ସୁନ୍ଦର ଏ ଦୁନିଆ,

ଏଇତ ଭାଗ୍ୟ,

ସୀମାନ୍ତରେ ସିନ୍ଦୁର, ହାତରେ ଶଙ୍ଖା,

ପାଦରେ ଝୁଣ୍ଟିଆ ,

ଆଉ କଣ ଯେ ଲୋଡ଼ା !

ତଥାପି ମନ ବୁଝେନି ଠିକସେ,

ବେଳେ ବେଳେ ବିଦ୍ରୋହୀ ହୁଏ,

ସୁଖର ସଂସାର ଆରମ୍ଭ ପୂର୍ବରୁ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଝଡ଼,

ତୁମ୍ବୀ ତୋଫାନର ହଟଚମକରେ ,

ସମ୍ପର୍କ ହୁଏ କ୍ଷତିଗ୍ରସ୍ତ ।

ତାହେଲେ କଣ ଟିକେ ଭୁଲ ହୋଇଗଲା ?

ସମସ୍ତେ ଯାହା କରନ୍ତି ,

ସେୟା ହିଁ କରିବାର ଥିଲା !

ଚୁପ ଚାପ ପାଗଳ ଭଅଁର କୁ ଦେଇଥାନ୍ତି ଅନୁମତି,

ମନଇଚ୍ଛା ଫୁଲରୁ ମଧୁତକ ହରିନେବାକୁ,

ଆଉ ଫୁଲ ପଡ଼ିଥାନ୍ତା ବଗିଚାର କୋଉ ଏକ କୋଣରେ ,

ନିର୍ଜୀବ ନିସ୍ତେଜ ହୋଇ,

ଖାଲି ଉପରକୁ ଯାହା କ୍ଷତ ଅଧରକୁ ଦେଖାଇ,

ତାର କଣ ଖୁସିହେବାର ଥିଲା,

ପ୍ରଣୟର ପ୍ରୟାସରେ ଭ୍ରମରର ମଧୁର ଦଂଶନରେ,

କ୍ଷତ ଅଧରକୁ ରକ୍ତରଂଜିତ କରି,

ମୁଂହକୁ ଟେକିଥାନ୍ତା ଲାଜରେ ସରମି ସରମି ।