କାହିଁ ଏତେ ପାତର ଅନ୍ତର

ଶ୍ରମିକ ଦିବସେ ମୁଁ ଶ୍ରମିକ କାନ୍ଦଇ

ମିଳୁନାହିଁ ମୋର ମୂଲ

ରାଜ୍ୟ କେନ୍ଦ୍ରର ଚୋରା ପୀରତି

ମୋଚଲା ପଥେ ନିଆଁ ଝୁଲ ।

ମୋ ପରି କେତେ ଶ୍ରମିକ ଭୋଗନ୍ତି କଷଣ

ନିତି ବୁହାଇ ଦେହରୁ ଝାଳ

ଯେତେ ସବୁ କଠିନ ଶ୍ରମ ପରେ ପରେ

ତାଙ୍କ ସ୍ବପ୍ନ ହୁଏ ଫାଳ ଫାଳ ।

କେନ୍ଦ୍ର ଦେଉଛି ରାଜ୍ୟ ଭିତରେ ନେଉଛି

ଆମ ପାଇଁ ନାହିଁ କେବେ କିଛି

ଲୁଟି ଲୁଟି ସବୁ ନେତାତ ପେଟକୁ ବଢାନ୍ତି

ଆମ ଭାଗ୍ୟ ସତେ ଅଟେ ସୋନାଗାଛି ।

ସରକାରୀ କାମ ଯିଏ ପାଇଗଲା

ତା ଜୀବନ ହୋଇଲା ଧନ୍ୟ

ଆମେ ସବୁ ଯେତେ ଘରୋଇ ଶ୍ରମିକ

ପ୍ରତି କ୍ଷେତ୍ରେ ହେଉ ହିନୀମାନ୍ୟ ।

ସରକାରୀ ଭଳି ଏ ଘରୋଇ ମାଲିକ

ଖୋଜନ୍ତି ଆମକୁ ଶୋଷିବାକୁ ନୂଆ ରାହା

ଆମ ପିଲା ଛୁଆ ତେଣେ ଚୁଲି ମୁଣ୍ଡକୁ ଯାଆନ୍ତୁ

କେହି କୁହନ୍ତିନି ଆମ ଲାଗି ପଦେ ଆହା ।

ଖଟି ଖଟି ଆମେ ହୋଇଲେ ବେହାଲ

କୁହନ୍ତି ଚାକିରୀରୁ ତୁମେ ଯାଅ

ଆମେ ମାନେ ମିଶି ତାଙ୍କ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ଗଢୁହେ

ଏ ସରକାରଙ୍କ ଆମେ ପରା ସାବତ ପୁଅ ।

ମିଛ ପ୍ରତିଶୃତି କେତେ ଯେ ଦିଅନ୍ତି

ପୁଣି ଚାଲେ କେତେ ରାଜନୀତି

କେବେ ଯଦି କାହା ପାନେ ଚୁନତ ଖସିଲା

ଦିଅନ୍ତି ଜାଣି କେତେ ବିପତ୍ତି ।

ସତେ କି ଆମ ଭାଗ୍ୟଯେ ହୋଇବ

କେବେ ମିଳିବ ଆମ ପ୍ରକୃତ ମୂଲ

ସରକାରୀ ଚାକିଆରିଆଙ୍କ ପରି

ଖେଳିବ ଆମ ମୁହେଁ ହସ ଖିଲ ।

ଶୁଣବାରେ ଯେତେ ସବୁ ମାଲିକ ପିଆଦା

ତୁମେ ବି ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଚାକର

ନିଜକୁ ଭାବନି ଦେବତା ମାଲିକ ଆସନେ

କେବେବି ହୋଇପାର ସେଠୁ ବାହାର ।

ନିଜ ଖୁସି ଲାଗି କର କେତେ ଅତ୍ୟାଚାର

ନିରହଙ୍କ ଉପରେ ତୁମେ ବାଘ

ଭୁଲନାହିଁ କେବେ ଦିନେ ଆସିପାରେ କେବେ

ତୁମ ଭାଗ୍ୟେ ଗ୍ରୀଷ୍ମ ପୁଣି ମାଘ ।