କୃଷ୍ଣ ସୁଦାମା

ହେ କୃଷ୍ଣ ପ୍ରୀୟ ପ୍ରାଣସଖା

     ସୁଦାମା ଚାଲିଲା ଦ୍ୱାରିକା

ହେ ବାଲ୍ୟ ବନ୍ଧୁ ବାଳସଖା

    ସତେ ପାଇବି ତୁମ୍ଭ ଦେଖା l

ମନେ କି ଅଛି ଗୁରୁ ଦୀକ୍ଷା

    ଗୁରୁଙ୍କ ଗୃହେ ବିଦ୍ୟା ଶିକ୍ଷା

ଲୁଗା ଉତ୍ତରୀ ସାତ ସିଇଁ

     ବେଢ଼ାଇ ପିନ୍ଧି ଅଛି ମୁହିଁ l

ମୁଁ ଅଟେ ଭିକ୍ଷୁକ ବ୍ରାହ୍ମଣ

      ତୁ ଅଟୁ ଦ୍ୱାରିକା ରାଜନ

ସେଥକୁ ମୋର ଚିନ୍ତାନାହିଁ

     ଭେଟିବି ପ୍ରଭୁ ଭାବଗ୍ରାହୀ l

କୃଷ୍ଣ ଦର୍ଶନେ ମୋର ମନ

     ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଗତ ମୋର ପ୍ରାଣ

ସେ କୃଷ୍ଣ ମୋତେ ହେଉ ପ୍ରାପ୍ତ

      ପୂତ କରିବି ଚର୍ମ ନେତ୍ର l

ଦୟା ସାଗର ଦୀନବନ୍ଧୁ

     ପାରି ହୋଇବି ଭଵବନ୍ଧୁ

ରକ୍ତାକ୍ତ ପାଦ କଣ୍ଟା ଫୁଟି

     ସୁଦାମା ଚାଲେ ପଡ଼ିଉଠି l

ଖୁଦ ଭଜାକୁ କରି ଗଣ୍ଠି

     ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଉପହାର ଭେଟି

ସୁଦାମା ଚାଲି ଦୀର୍ଘ ପଥ

     ଦ୍ୱାରିକା ପୁରେ ଉପଗତ l

ପ୍ରହରୀ ଗଣେ ନିବେଦନ

    କରେ ସେ ଦରିଦ୍ର ବ୍ରାହ୍ମଣ

ଆମ୍ଭେ ଯେ କୃଷ୍ଣ ବାଲ୍ୟସଖା

     ଆସିଛୁ ପାଇବୁକି ଦେଖା l

ପ୍ରହରୀ ଗଣ ଦେଲେ ତଡ଼ି

   ସୁଦାମା କାନ୍ଦେ ମୁଣ୍ଡ କୋଡ଼ି

ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ଭାବଗ୍ରାହୀ

    ଜାଣିଲେ ଅନ୍ତଃପୁରେ ରହି l

ତକ୍ଷଣେ ପ୍ରଭୁ ଦ୍ୱାରେ ଛୁଟି

    ବନ୍ଧୁଙ୍କୁ ରାଇଲେ ପାଛୋଟି

ରୁକ୍ମିଣୀ ଦେବୀ କୃଷ୍ଣ ନାରୀ

     ସଙ୍ଗତେ ପ୍ରଭୁ ନରହରି l

ବିପ୍ରଙ୍କ ପଦ ଧୌତ କରି

     ପିବନ୍ତି ପଦୋଦକ ବାରି

ବସାଇ ଉତ୍ତମ ଆସନ

     ରୁକ୍ମିଣୀ କରନ୍ତି ବ୍ୟଜନ l

ବନ୍ଧୁଙ୍କ ଉପହାର ଆଣି

    ଛଡ଼ାଇ ଖାନ୍ତି ବେନି ପ୍ରାଣୀ

ଏମନ୍ତେ ଦୁଇ ଦିନ ରହି

   ସୁଦାମା ହୋଇଲେ ବିଦାୟୀ l

କୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅଶ୍ରୁ ପୂର୍ଣ୍ଣ ନେତ୍ର

    ବିଦାୟ ମାଗେ ଦୀନ ବିପ୍ର

ନିଜ ଭୁବନେ ପାଦ ଦେଇ

     ଦେଖେ ଦରିଦ୍ର କୁଟି ନାହିଁ l

ସୁଦାମା କହେ କାନ୍ଦି କାନ୍ଦି

      କିପାଇଁ ପ୍ରଭୁ ଅଛୁ ଛନ୍ଦି

ଏ ସର୍ବ ସମ୍ପଦେ ମୋହର

    ବାଞ୍ଛା ମୋ ନାହିଁ ଚକ୍ରଧର l

ସଖା ମୋହର ନେତ୍ରପଥେ

    ଥାଅ ତୁ ସଦା ଅବିରତେ

ଜଗଜ୍ଜୀବନ ଭାବ ଗ୍ରାହୀ

   ସୁଦାମା ଭାବ ମୋର କାହିଁ l

   ମିନତି ଜଗତ ଠାକୁରେ

ସେ ଭାବେ ବାନ୍ଧ ତୋ ପୟରେ l