କପଟ ମିତ୍ରମ୍‌

ଏକ ଜଙ୍ଗଲରେ ତିନି ବନ୍ଧୁ ଥିଲେ

ହରିଣ ମୂଷା ଓ କାକ,

ସ୍ବାର୍ଥାନ୍ଧ ଶୃଗାଳ ସ୍ଵାର୍ଥ ଲାଳସାରେ

ରଖିଲା ପ୍ରସ୍ତାବ ଏକ ।

ମୋତେ ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ଗ୍ରହଣ କରିଲେ 

ଖାଦ୍ୟେ ରହିବନି ଚିନ୍ତା ,

ମୂଷା କାକ ଦୁହେଁ ମନାକରି ଦେଲେ

ମୃଗ କହେ ଶୁଣ କଥା ।

ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ପାଶେ ଶରଣ ପଶିଛି

ମନାକର ନାହିଁ ତାକୁ,

ମୃଗ କଥା ମାନି ବନ୍ଧୁ ଭାବେ ଚର୍ଚ୍ଚା

କଲେ ଧୂର୍ତ୍ତ ଶୃଗାଳକୁ ।

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଚାଷୀ ଏକ କ୍ଷେତେ 

ଫାଶ ବସାଇଛି ଦେଖି ,

ବିଲୁଆ ବିଚାରେ ମୃଗକୁ ମୁଁ ଯେବେ

ବୁଦ୍ଧିରେ ଆଣନ୍ତି ଡାକି ।

ଫାଶରେ ପଡ଼ିଲେ ଚାଷୀ ମାରି ତାକୁ

ମାଂସ ତାହାର ଖାଇବ ,

କିଛି ନହେଲେ ବି ହାଡ଼ ଦିଖଣ୍ଡ ତ

ମୋ ଦାନ୍ତେ ନିଶ୍ଚେ ବାଜିବ ।

ଭୁଲେଇ ଶିଖେଇ ହରିଣ କୁ ଆଣି

ଫାଶେ ପକାଇଲା ଛନ୍ଦି,

ପାଖ ବୁଦା ମୂଳେ ଲୁଚିଲା ଶୃଗାଳ

ହରିଣ ପକାଏ କାନ୍ଦି ।

ହରିଣ ଡାକିଲା ହେ ଶୃଗାଳ ଭାଇ

ଉଦ୍ଧର ଜାଲକୁ କାଟି,

ଶୃଗାଳ କହଇ ଜରରେ କମ୍ପୁଛି

ବାଜୁଅଛି ମୋର ପାଟି ।

ଆଜି ପୁଣି ଦେଖ ସଙ୍କରାନ୍ତି ଦିନ

ଆଇଁଷ ଛୁଇଁବା ମନା,

ସାହାଯ୍ୟ କରିଥାଆନ୍ତି ନିଶ୍ଚେ କିନ୍ତୁ 

ଜାଲଟା ଚମଡ଼ା ଅନା ।

ମୂଷା ଓ କାକ କୁ ଡାକ ପକାଇଲା

ଆସି ବନ୍ଧୁ ରକ୍ଷାକର,

ଚତୁର ବିଲୁଆ ଚଞ୍ଚକତା କରି

ନେଉଅଛି ପ୍ରାଣ ମୋର ।

କାକ ମୂଷା ମିଶି ଫାଶକୁ ଛିଣ୍ଡାଇ

ମୃଗକୁ ଦେଲେ ଫିଟାଇ,

ଚାଷୀ ଦେଖେ ଆସି ଫାଶରୁ ମୁକୁଳି

ମୃଗ ଯାଉଅଛି ଧାଇଁ ।

ହାତେ ଥିବା ଠେଙ୍ଗା ଛାଟିଲା ତୁରନ୍ତ

କିଛି ଉପାୟ ନପାଇ,

ବୁଦା ମୂଳେ ଥିବା ବିଲୁଆ ମୁଣ୍ଡରେ

ଜୋରରେ ବାଜିଲା ଯାଇ ।

ବନ୍ଧୁ ସହ ଛଳ କରି ସେ ଶୃଗାଳ

ପାଇଲା ଉଚିତ ଶାସ୍ତି,

ତିନି ବନ୍ଧୁ ପୁଣି ଚଳିଲେ ଜଂଗଲେ

କରି ଥଟ୍ଟା ମଜା ମସ୍ତି।