ଚଷା ପୁଅଟିଏ ମୁହିଁ

ଚଷା ପୁଅଟିଏ ମୁହିଁ

ଜୀବନ ସାରା କାହାକୁ ନ ଡରି

ମାଟି ତାଡୁଥାଏ ମୂଷାଟି ଭଳି

ଖରା ବର୍ଷା ଶୀତ ମୋ ସହୋଦର

ମିଶି ତାଙ୍କ ସାଥେ ସୁନା ଫସଲ

   କ୍ଷେତେ ମୋ ହସି ଉଠଇ

    ହସେ ମୋ ଜନମ ଭୂଇଁ ।

ସରଳ ଜୀବନ ନିଷ୍କପଟ ମନ

ଖୋଜେନି କେବେ ମୁଁ ମାନ ସମ୍ମାନ

ଦେହର ଭୂଷଣ ସାଧା ବସନ

ସଦା ଶ୍ରମ ଦାନ ମହତ୍ କର୍ମ

    ନିତି କ୍ଷେତେ ଖଟୁ ଥାଇ

    ଟିକେ ତେଲ ଲୁଣ ପାଇଁ ।

ପରିଶ୍ରମେ ଭରେ କୋଠି ଅମାର

ହସଇ ଜଗତ ପାଇ ଆହାର

ପାଉ କି ନ ପାଉ କିଛି ଏ ଜୀବନ

ପର ଉପକାର ଯଜ୍ଞ ପ୍ରଧାନ

   ଆନନ୍ଦର ସୀମା ନାହିଁ

    ଶ୍ରମେ ଜଗତ ପାଳଇ ।

ଦୁଃଖକୁ ମଣଇ ସୁଖ ପସରା

କା' ହାତ ଟେକାକୁ ନାହିଁ ଆସରା

ଗର୍ବ କରେ ହୋଇ ଚଷାର ପୁଅ

ଜନନୀ ସେବାଠୁଁ କି ସେବା କୁହ

    ଜଗତରେ ବଡ କାହିଁ

    ତୁଳନା ଯାହାର ନାହିଁ ।

ଶ୍ରମେ ଉପାର୍ଜିତ ଯେତିକି ଧନ

କିଛିରେ ମେଣ୍ଟାଇ ମୋ ଗୁଜୁରାଣ

ଯଥୋଚିତ ଜୀବେ ଦାନା ଯୋଗାଇ

ଜାଣିଲି ଶ୍ରମ ମୋ ସାର୍ଥକ ହୋଇ

   ସେଇଥିରେ ସୁଖ ପାଇ

    ଦିଏ ମୁଁ ଦିନ ବିତେଇ ।