ଶ୍ମଶାନ

ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗେ କେବେ

କେବେ ପୁଣି ଲାଗଇ ବିପଣୀ

ମଡା ମଡାସାଙ୍ଗିଆଙ୍କ ଗହଳରେ

ଜାଗ୍ରତ ମୁଁ ହୁଅଇ ମଶାଣି ।

କେତେ ଚିତା ଦେଖିଛି ମୁଁ

ଯୂଇ ଜଳି ପାଉଁଶ ମୁଠାଏ

ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ ସତ୍ୟଟି

ଚିତାଗ୍ନିରେ ଶେଷ ହୋଇଯାଏ ।

ଇଏ ସେଇ ଶବ ଭସ୍ମ

ବିଭୂତି ଯେ ଶିବଙ୍କର ହୁଏ

ଏଇ ଭସ୍ମ ପରେ ବସି

ତାନ୍ତ୍ରିକ ତା ସାଧନା ଚଳାଏ।

ଏଇଠି ମୋ ଛାତିର ଉପରେ

ତାଣ୍ଡବଲୀଳା ରଚନ୍ତି ଶଙ୍କର ଗଉରୀ

ସବୁ ମୁଁ ଦେଖିଛି ଏଠି ଶୁଭେ

ଭଇରବ ରଡି ।

ମୋ ଛାତିରେ ଆଦ୍ୟ ପ୍ରେତ କୃତ୍ୟ

କରିଥାନ୍ତି ଆତ୍ମୀୟ ସ୍ଵଜନ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଆଦରି ନିଏ ମୁଁ

ନ ଦେଖଇ କାହା ପାପ ପୁଣ୍ୟ ।

କିଏ ରାଜା କିଏ ବା ଫକୀର

ମୋ ପାଖରେ ସଭିଏଁ ସମାନ

ଶ୍ମଶାନ ମୁଁ ରହିଅଛି ସଦା

ରହିଥିବି ସତ୍ୟ ଏ ବଚନ ।

ପଞ୍ଚଭୂତେ ଗଢା ତୁମ ଦେହ

ଦିନେ ହେବ ପଞ୍ଚଭୂତେ ଲୀନ

କ୍ଷିତି ମୁହିଁ ମୋ ଦେହରେ ଦିନେ

ନିଶ୍ଚେ ତୁମ ହୋଇବ ମିଳନ ।

ମୋତେ ଦେଖି ବୈରାଗ୍ୟ ଜନମେ

ଜୀବନଟା ସତେ କେତେ ଛାର

ଧନ ରତ୍ନ ଦାରା ସୁତ କିଛି ନୁହେଁ ଚିର

ଏ ଜୀବନ ଆମର ନଶ୍ୱର ।

ରଖ ମତି ଶାଶ୍ୱତ ପଥରେ

ମୋ ସମାନ ହୁଅ ନିର୍ବିକାର

ଶ୍ମଶାନ ମୁଁ ଏଇ ଶିକ୍ଷା ଦିଏ

ହୁଅ ସଦା ଅଜର ଅମର ।