କରିଦିଅ ଅନ୍ତ

ଅପେଖ୍ୟାର କେବେ ମୋର କରିଦିଅ ଅନ୍ତ

ମିଛଟାରେ ହେଉ ପଛେ ସପନରେ କେବେ ଆସ    

କଥାତ ଦେଇନ କେବେ ମୁଁ ରଖିଛି ଭରସା

ତୁମେତ ପ୍ରଣତୀ ଦେବୀ ନକର ନିରାସା  ।

ପୂଜ୍ୟ ତୁମେ ସଦାସର୍ବ ମୋ ମନ ମନ୍ଦିରେ

ପଲକେ ରହିଛ ଭରି ନିଦେ ଅବା ଉଜାଗରେ

ସକାଳ ଆରମ୍ଭ ହୁଏ ତୁମ ଭାବନାରେ

ତୁମ ଛବି ଭାସୁଥାଏ ସଞ୍ଜ ଆଳତୀରେ ।

ଆସ ଥରେ ଉଡି କେବେ ଆକାଶରେ ମୋର

ଉଡି ମୁଁ ପାରେନା ଯାଇ ବାଟ ଲାଗେ ବହୁଦୂର 

ଦିଗତ ଜାଣିନି ନୂଆ କେମିତି ପାରିବି ଉଡିକ

ପ୍ରେମର କଅଁଳ ଡେଣା ପାରେ ନାହିଁ ମୁଁ ଝାଡି  ।