କଳଙ୍କ

କଳଙ୍କର ଟିକା           ପିନ୍ଧାଇ ତୁ ଦିନେ

       ନାମ ଦେଲୁ ମୋତେ କଳଙ୍କିନୀ,

ଭଲ ପାଇଥିଲି           ପ୍ରତାରଣା କଲୁ

       ସଜାଇଲୁ ମୋତେ ଅଭାଗିନୀ ।

ମାଗିଥିଲି ତୋତେ         ସିନ୍ଦୁର ଟୋପାଏ

        ଅପବାଦ ଦେଲୁ ସୀମାନ୍ତେ,

ପବିତ୍ର ପ୍ରେମର           ଜାଳିଲୁ ତୁ ଜୁଇ

        ଜୀବନ କଟେ ହନ୍ତ ସନ୍ତେ ।

ତଥାପି କାହିଁକି           ପାରେ ନାହିଁ ମନ

        ଭୁଲି ତୋତେ ଏ ଜୀବନୁ,

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ         ନିରବେ ଏ କାନ୍ଦେ

         ଭାବି ଭାବି ତୋତେ ମନୁ ।

ଗୋଲାପ ଦେଖାଇ         ଦେଲୁ କଣ୍ଟାର ଆଘାତ

         ଛଳନାରେ ଛଳି ଦେଲୁ,

ଭରଷି ଥିଲି ମୁଁ            ବିଷ ଭରିଦେଲୁ

         ଜୀଅନ୍ତା ତୁ ମାରିଦେଲୁ ।

ଭଲ ପାଇବାରେ           ଏତେଯେ ଯନ୍ତ୍ରଣା

         ନଥିଲା ଆଗରୁ ଜଣା,

ପାଦ ଥରେ ମୋର          ଖସିଗଲା ପରେ

         ତୁ କରିଲୁ ମୋତେ ବାଟବଣା ।

ଭାବେ ନିତି ନିତି           ଦେଖିବିନି କେବେ

         ଆଉ ତୋତେ ନେଇ ସପନ,

ତୁ ଗଲା ପରେ             ଜୀବନୁ ମୋହର

        ବହେ ଖାଲି ଅଣାଚାଷ ପବନ ।

କଳଙ୍କର ସେହି             ଅଲୋଡ଼ା ଟିକାକୁ

         ଏମିତି ଦେଲୁ ତୁ ଲଗାଇ,

ଯେତେ ଚାହିଁଲେ ବି           ଲିଭେ ନାହିଁ ଜମା

          ଅଶ୍ରୁର ଧାର କେବେ ସୁଖେ ନାହିଁ ।

ହେଲେ ଯୋଉଠି ଥା          ତୁ ଭଲରେ ଥାଆ

          ଇଛା ନାହିଁ କିଛି ମାଗିବାକୁ,

ଜୀବନରେ ଯଦି             ହାରି ଯାଉ କେବେ

         ଭୁଲିବୁନି ମୋ ପାଖକୁ ଫେରିବାକୁ ।