କିମ୍ପାଇଁ ଏ ଦୁର୍ଦଶା ମୋହର ?

ଅଜଣା ଏ ରାସ୍ତା ଆଉ ଅସୀମ ଅନ୍ଧାର 

ଡରାଇ ପାରେନି ମୋତେ ମୁଁ ତ ମୃତ୍ୟୁର୍ମୁଖୀ

ରକ୍ତାକ୍ତ ଶରୀର ମୋର ଶାୟିତ ଧରାରେ

ଆଉ ନୂଆ ପରିଚୟ ଆଜି ମୁଁ ଧର୍ଷିତା !

ବାଟ ଚାହିଁଥିବେ ମୋର ପିଅର ମୋ ଘରେ 

ବୁଲିଯିବୁଁ ଆମେ ନୂଆ ସହର ମୁଁ ଗଲେ 

ଖୁସି ରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଥିଲା ଜୀବନ ମୋହର

ହେଲେ କଲ କିମ୍ପାଇଁ ଏ ଦୁର୍ଦଶା ଘୋର ?

ମନୁଷ୍ୟ ଆମେ ତ ସର୍ବ ଜୀବ ମଧ୍ୟେ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଯା’ର ପୁତ୍ର ଥିବ ତୁମେ ପିତାର ବି ଗର୍ବ

ହେଲେ ଦେଖି କାହାର ଦୁଲାଳୀ ପୁଷ୍ପଟିକୁ 

ତୁମେ ତ କରିଲ ତାକୁ ବାସନା ସାମଗ୍ରୀ !

ଅଜଣା ଜାଗାରେ ଆଜି ଲୋଟିଛି ମୁଁ ଏଠି 

ବଞ୍ଚିବାର ପାଇଁ ଶତ ସଂଗ୍ରାମ କରଇଁ 

ତୁମେ ଏବେ ମଦ ମାଂସ ଖାଇ ମହାନନ୍ଦେ 

ବୁଲୁଥିବ ଭଦ୍ର ମୁଖା ଲଗାଇ ନର୍ବିଘ୍ନେ !

କାନ୍ଦିବେ ମୋ ପିତା ମାତା ଆକୁଳ ପରାଣେ

ଦେଖି ମୋ ଲହୁରେ ଭିଜା ବସନ ସର୍ବସ୍ୱ 

ଥିଲା ମୋ ଜୀବନେ କେତେ ଆଶା ଉଦ୍ଦିପନା 

ଭାଙ୍ଗିଦେଲ ଝଡ଼ରୂପେ ଆସି ସହସା ଯେ !

ଧାରଣ କରିଥିଲି ମୁଁ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବସନ 

ସମାଜ କହିବ ନାହିଁ ଥିଲି ଅର୍ଦ୍ଧନଗ୍ନ

ସାହାଯ୍ୟ ମାଗିବା ସତେ ଥିଲା କି ମୋ ଭୁଲ 

ହେଲେ ତୁମେ ଠିକ ଥିଲ ନିଶା ରେ ମଦାନ୍ଧ ।

ଖିନଭିନ ଶରୀରର ସାକ୍ଷୀ ସେହି ଯାନ

ସିଏ ହିଁ କହିବ ତୁମେ ଥିଲ ବେଇମାନ

ଜଣେ ନୁହେଁ ବହୁ ଶୃଗାଳର କାମୁଡ଼ାରେ

ପିଡାରେ ଫାଟି ପଡଇ ଅଙ୍ଗ ଅବୟବ !

ଫିଙ୍ଗିଲ ବୁଝାଇ ଅଗ୍ନି ତୁମ କାମନାର

କେଉଁଠି ପଡ଼ିଛି ମୁହିଁ ସେ ବି ଅଗୋଚର

ବିକଳ କ୍ରନ୍ଦନ ମୋର କାହାକୁ ନ ଶୁଭେ 

ଦେହ ସଙ୍ଗ ଦମ୍ଭ କ୍ରମେ ଅବଶ ହୁଅଇ ।

ଓଠ ଖୋଜେ ମୋର ଏବେ ନିର୍ମାଲ୍ୟ ଜଳକୁ

ମୃତ୍ୟୁର ଆଗମନୀର ଦେଲାଣି ସନ୍ଦେଶ

ଚକ୍ଷୁ ଅର୍ଦ୍ଧନିମିଳିତ ପ୍ରାଣ ହେବ ହେବ ଶେଷ

ଦେଖିବାକୁ ପ୍ରିୟଜନେ ରହିଲା ଅବଶୋଷ !

ଦମିନୀର ପରି ଊର୍ଦ୍ଧୁ ପଡିଛି ଭୂମିରେ 

ଶୁଣ ଅତ୍ୟାଚାରୀ ଦଳ ମୋର ନିଜ ବଳେ 

ମରି ଥାଇ ଏହି ରୂପେ ନିସ୍ତାର ଦେବିନି 

ଏ ଘଟନା ଚେତାଇବ ସବୁ କନ୍ୟା ରତ୍ନେ !

ଆଉ ଅଭିଶାପ ମୋର ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଗଳାରେ 

ମରିବରେ ତିଳେ ତିଳେ ଜୀବନ ତୁମର 

ଘୃଣିତ ଲାଂଛିତ ହୋଇ ତୁମ ପରିବାର 

ରହିବେ ତୁମ କୁକର୍ମେ ହୀନମନ୍ୟ ହୋଇ !