କିଏ ଅଛି

 ମୋର କେହି ନାହାନ୍ତି

 ମୁଁ କାହାରି ନୁହେଁ

 ଏ ଭାବନା ଆସିବାକୁ 

 ଏତେ ଡେରି ହୁଏ କାହିଁକି ପ୍ରଭୁ

  ଯେତେବେଳେ 

 ଏହାର ଆଗମନ ହେବ

  ସେତେବେଳକୁ ଏ 

  ଶଶ୍ୟ ଶ୍ୟାମଳା ପୃଥିବୀ ଟା

  ବଞ୍ଜର ହୋଇ ସାରିଥିବ

  ଏ କୁଳୁକୁଳୁ ନାଦୀନି

 ନଦୀ ଗୁଡାକ ଶୁଷ୍କ ବାଲୁକା ପର୍ଣ୍ଣ

  ହୋଇ ସାରିଥିବ

  ଏ ବୃକ୍ଷ ତରୁ ଲତା ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ

  ପର୍ବତ ଗୁଡିକ

 ଲଣ୍ଡିତ ମସ୍ତକ ସାଜି 

 ବୌଦ୍ଧଧର୍ମ ଅବଲମ୍ବନ 

 କରି ସାରିଥିବେ

 ପକ୍ଷୀ ର କାକଳି

  ରୌଦ୍ରତାର ଘୋ ଘୋ 

 ନିର୍ଘରତା ମଧ୍ୟେ 

 ଦୂର ଦିଗ୍ ବଳୟରେ

 ହଜିଯାଇ ସାରିଥିବ

 ପୁଷ୍ପ ଗୁଡିକ ଭ୍ରମର ଦ୍ଵାରା

  ଅତ୍ୟାଚାରିତ ହୋଇ

   ଭୂପତିତ ହୋଇ ସାରିଥିବେ

  ମଳୟ ର ସୁଗନ୍ଧ

 ବାତ୍ୟା ର ପ୍ରଚଣ୍ଡତାରେ ଦିଗ ହଜାଇ

 ସମୁଦ୍ରର ଲବଣାକ୍ତ ପବନରେ

 ବିଲିନ ହୋଇସାରିଥିବ

 ସମୁଦ୍ର ର ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ

  କୂଳ ଲଂଘି ତାର ମନୋମୁଗ୍ଧକର

  ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ହରାଇ ସାରିଥିବ

 ଶିଶୁ ହସର ଅମୃତ ପିୟୁଷ

 ହଳାହଳ ବିଷ ରେ

 ଏ ପୃଥିବୀ କୁ 

 ଧ୍ୱଂସ ମୁଖର କରିସାରିଥିବ

 ନିଜ ପେଟର ଜନ୍ମିତ ସନ୍ତାନ

 ତାର ବାଲ୍ୟତା ଭୁଲି 

 ଯୌବନ ର ଉଦ୍ଦାମ ତାରେ

 ବିଭୋର ହୋଇ ସାରିଥିବ

 ଆତ୍ମୀୟତା ,ଅନ୍ତରଙ୍ଗତା ହଜି

 କେବଳ ସ୍ଵାର୍ଥରପାଉଁଶ ଗଦା 

  ଆକାଶ ଛୁଉଁଥିବ

  ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ର ସ୍ରୋତ

  ତଡିତ୍ ର ପ୍ରବାହ ଭଳି

 ଆଭୁମଣ୍ଡଳ କବଳିତ କରିସାରିଥିବ

 ଆଉ ଅବଶେଷ ଥିବ କଣ?

 କେବଳ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଜର୍ଜରିତ

 ଅବସନ୍ନ ଶବତା

 ଆଉ ତା ମଧ୍ୟରେ ମୋହ ମାୟାର

  ଗଢା ଏକ କୋକେଇ

  ସେ ସମୟରେ

 ସମୟର କରାଳତା

 ଏ ଅମୂଲ୍ୟ ସଂଳାପ ର 

  ଦିବ୍ୟତାକୁ ମୂଲ୍ୟ ଦେବତ ।