କହିବୁ ପ୍ରିୟଙ୍କୁ

କପୋତ ତୁ ଉଡିଯାଇ କହିବୁ ପ୍ରିୟକୁ

ଚାହିଁ ରହିଅଛି  ମୁହିଁ ତାଙ୍କରି ପଥକୁ ।

ଆବେଗେ ଅଧିର ହୁଏ ମୋହମୁଗ୍ଧା ପ୍ରାଣ

ପ୍ରୀତିସ୍ପର୍ଶ ପାଇଁ ମୋତେ ପକାଉଛି ରାଣ ।

ଦହୁଛି ବିରହାନଳ ଜୋଛନା ପରଶେ

ଝୁରୁଛି ଖିଆଲି ମନ ଗୁପ୍ତ ଅଭିଳାଷେ ।

ନୀରବ ନିଶିଥ ବିତେ ସ୍ୱପ୍ନୋତ୍ଥିତା ସାଜି

ଆଖିକୋଣେ ଅତୀତର ଉଙ୍କେ ସ୍ମୃତିରାଜି ।

ମନବନେ ଫୁଟୁନାହିଁ ଖୁସିର ସୁମନ

ଫଗୁଣ ବି ଲାଗୁଅଛି ମୋତେ ରଙ୍ଗହୀନ ।

କୋଳାହଳେ ଶୂନ୍ୟତାର ଅବାଧ ପ୍ରବେଶ

ସାଥୀ ବିନା ରାଗିଣୀର ଅନ୍ତରେ ବିରସ ।

ବ୍ୟଥାରେ ମଉଳି ଆଶା କ୍ଷୀଣ ଓଠେ ସ୍ୱର

ଅଜାଣତେ ଝରୁଅଛି ତପ୍ତ ଅଶ୍ରୁଧାର ।

ଶୀତୁଆ ଏ ସମୀରଣ ଭାରି ବେଦରଦୀ

ପ୍ରଣୟ ଗୀତିକା ପାଇଁ କରୁଅଛି ଜିଦ୍ଦି ।

କଟୁନାହିଁ ଦିନ ରାତି ମଗ୍ନ ଭାବନାରେ

ନିନ୍ଦୁଅଛି ଜୀବନକୁ ବସି ପ୍ରତୀକ୍ଷାରେ ।

ଭୁଲିଲେ କି ପ୍ରିୟତମ ଦୂର ଦେଶ ଯାଇ

ମୋର କଥା ମନେ ତାଙ୍କ ପଡୁଛି କି ନାହିଁ ?

ପାଷାଣୀ ମୁଁ ଆଜି ତାଙ୍କ ଅନୁରାଗ ବିନା

ହୃଦୟେ ଭରିଛି କେତେ ଅକୁହା ବିତୃଷ୍ଣା ।

ତୁରନ୍ତ ଖବର ଦେବୁ ଖୋଜୁଛି ପ୍ରେୟସୀ

ଢାଳିଦେବେ ପ୍ରୀତି ସୁଧା ସିଏ ଫେରିଆସି ।

ଭରିଦେବେ ଅଗଣାରେ ପୁଲକର ବାସ

ତୁଟିଯିବ ଅନ୍ତରର ଯେତେ ଅବଶୋଶ ।