ଖାଲି ହାତରେଖା

ଭାବିଥିଲି ଘରଟିଏ କରି ସୁଖରେ ରହିବି 

ପରିବାର ଟିଏ ଗଢ଼ି ଦାୟୀତ୍ୱ ବୋହିବି 

ଘର ପରିବାରର ଆବଶ୍ୟକତା 

ପୁରଣ କରୁ କରୁ ଧାଁ ଦୌଡ଼ କରିକରି 

ନିୟତି ମୋତେ ପରିବ୍ରାଜକ କରିଦେଲା ।

ଭାବିଥିଲି ସଂସାରର ଭୁଲିବାକୁ ସବୁ ବନ୍ଧନ

ବହୁଦୂରେ ଏକାନ୍ତବାସରେ ରହିବି 

ସମୟ ମୋତେ ପରିବାର ବନ୍ଧନରେ ଛନ୍ଦି

ଜଞ୍ଜାଳମୟ ଘନଘୋର ନଦୀରେ 

ବିନା ଆହୁଲାର ଡଙ୍ଗାରେ ବସେଇ 

ଗଭୀର ଗଣ୍ଡରେ ଭସେଇଦେଲା ।

ମନରେ ତ ଅଶୁମାରି ଆଶା ଭରିଥିଲା 

ସ୍ବପ୍ନତ ଅନେକ ପ୍ରଶସ୍ତ ଥିଲା ଜୀବନରେ 

ରାତି ଛୋଟିଆ ମିଳିଲା,

ଆଖିରେ ଲୁହ ଭରିଥିଲା

ନିଦରେ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିଥାନ୍ତି ଅନେକ ଅବାସ୍ତବ 

ମୋ ଆଖିରେ ନିଦ ପାଇଁ ଯାଗା ବି ନଥିଲା ।

ଭାଗ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଉପରେ ସବୁ ଛାଡ଼ିଦେଇ 

ନିଜେ ଜିଇଁବା ଶିଖୁଥିଲି  

ପରୀକ୍ଷା ଦେଇ ଦେଇ ଧକ୍କା ଖାଇ ଖାଇ 

ପାଇଲି କେତେ ହାରିଲି କେତେ 

ହିସାବ କରିବାରୁ ଜାଣିଗଲି

ହାତରେ ଖାଲି ରେଖାମାନ ହିଁ ରହି ଥିଲା ।