କେଉଁ ଦୁନିଆରେ ରହିଛି ମୁଁ କରି ଘର

ଉନ୍ନତି ପଥରେ ଯାଉଛେ ତ ଆମେ କୁହ ଆଜି 

ସମାଜରେ ଅବନତି କିଆଁ ହେଉଛି 

ନାରୀକୁ କଥାରେ ପୂଜୁଛେ, ଦିନ ଦିପହରେ ଏକ 

ମହିଳାକୁ ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ବଳାତ୍କାର ହେଉଛି ।

ଦିନ ଥିଲା ପୂଜ୍ଯ ପୂଜନୀୟ ଗୁରୁ ଆମକୁ ସ୍ନେହ 

କରୁଥିଲେ ଗାଳି ବି ଦେଉ ଥିଲେ

କିନ୍ତୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ସମୟରୁ କିଛିଟା ସମୟ କାଢି, 

ମୋ ଛାତ୍ର ସମୟରେ, ଆମକୁ ପଢଉ ଥିଲେ ।

ଉନ୍ନତି ପଥରେ ଯାଉଛେ ତ ଆମେ କୁହ ଆଜି 

ସମାଜରେ ଅବନତି କିଆଁ ହେଉଛି 

ଶିକ୍ଷା ଓ ଶିକ୍ଷାନୁଷ୍ଠାନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆଜି ବେପାରୀ 

ମନୋବୃତ୍ତି ଜୋରରେ ପରା ବଢିଛି ।

ଆମର ସଂସ୍କୃତି କହିଛି, ହୃଦୟରେ ସାଇତି ରଖିବା 

ମଣିଷ ପ୍ରୀତିର ସେ ଅମୃତ ବାଣୀ

ସଂସ୍କୃତି ନାମରେ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରିତାକୁ ନେଉଛେ ଆପଣେଇ, 

ଭୟଙ୍କର ସ୍ୱପ୍ନ, ଯୁଦ୍ଧ କରି ଦୁନିଆକୁ ଯିବା ଜିଣି ।

ହିନ୍ଦୁ ସଂସ୍କୃତିରେ ଭିନ୍ନ ମତ ଦାନ କଲେ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପର 

ମଧ୍ୟରେ ସମନ୍ୱୟ ରକ୍ଷା ହେଉଥିଲା

ଚାର୍ବାକ୍ ଥିଲେ ମନୁ ବି ଥିଲେ ଓ ବିଭିନ୍ନ ମତପନ୍ଥୀଙ୍କ 

ଭିତରେ ବିବାଦ ନଥାଇ ସମ୍ପର୍କ ସୁସ୍ଥ ଥିଲା ।

ଉନ୍ନତି ପଥରେ ଯାଉଛେ ତ ଆମେ କୁହ ଆଜି 

ସମାଜରେ ଅବନତି କିଆଁ ହେଉଛି 

ବିରୋଧ ମତ ଦେଲେ ଶାସକଗୋଷ୍ଠୀ ଅସହିଷ୍ଣୁ

ହୋଇ ସେଡିଶନ ଧାରାରେ ବାନ୍ଧୁଛି ।

ପଢୁଥିଲି ଓ ଗାଉଥିଲି ମୁହିଁ ଛୁଆଟି ଦିନରୁ ସତ

କହି ପଛେ ମଲେ ମରିବି

କିନ୍ତୁ ଯାହାକୁ ଯାହା ଲାଗେ ସେହିପରି ମିଛ କହେ

ଭାବନାଟା ଏବେ କେମିତି ତେଲେଇବି ।

ଗର୍ବରେ କହୁଛି ମୁଁ ଭାରତୀୟ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଉଡାଉଛି

ସ୍ୱାଧୀନ ବୋଲି ମୁଁ ଗର୍ବରେ କହୁଛି 

କିଛି ତ କରି ପାରିବିନି ମନରେ ଆସିଲେ ଶାସକ 

ଆମର ଯେବେ ଖୁନୀ ସବୁଂକୁ ମାଫ୍ କରୁଛି ।

ଶହେ ଜଣ ଧନୀ ଆଜି ଧନରେ ମୋଟା ହେଉଛି,

ସଂସ୍କାରର ଉତ୍କର୍ଷତା କଥା ଗାଉ

କି ମୋହର ଯାଏ, ବେକାରୀ ଦରଦାମ ବୃଦ୍ଧିରେ 

ଶହେ କୋଟି ପ୍ରଜା ଘାଣ୍ଟି ହେଉଥାଉ ।

ପିଲା ଦିନରେ ଭାବୁଥିଲି ମୁଁ ଓ ଆମେ ତ ଶ୍ରୀ ଶ୍ରୀ

ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଆଶ୍ରିତ ଛୁଆ,

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥ କରାଇ ଦେବେନି ଅନ୍ୟାୟ, ସଂସାର

ର ଚ଼ଉଦିଗେ ଦେଖିବି ଦିନେ ଖାଲି ନିଆଁ ।

ପେଟ ପୋଡ଼ିଗଲେ ଚୋରି କଲେ ଓ ଦେହ 

ବିକିଲେ ପାପ କୁହାଯାଏ ଯେଉଁଠି

ହାୟ କି ଉଦ୍ଭଟ ଭାବନା, ଦେଶକୁ ବିକି ଦଲାଲ୍ 

ବଣିକ ପାଏ ଦେଶଭକ୍ତ ପଦ ଏଠି ।

ସର୍ବଦା ସରଳ ନିଜ କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ମାର୍ଗେ ରହେ, 

ପର ଅହିତ କେବେ ନପାଞ୍ଚଇ

ବାକ୍ୟବୀର ନୂହେଁ, ମୋର ମନର ଭାବନା ପ୍ରକାଶ

କରୁନି ଏଠି ସଭିଙ୍କୁ ଖୁସି ଦେବାପାଇଁ ।

ପୁରୁଣାଖାତାର ଅଜଣାପୃଷ୍ଠାରୁ ଲିଭିଥିଲା କିଛି,

ମନେ ପଡି ଯାଉଛି ମୋର

ନିରେଖି ଚାହିଁଲି ଏହି ଶବ୍ଦ ସବୁ ଉଜ୍ଜଳ ଦିଶନ୍ତି

କେଉଁ ଦୁନିଆରେ ରହିଛି ମୁଁ କରି ଘର ।