କେତେଦିନ ଅପକର୍ମ

ହାଏରେ କଳିଯୁଗ ମଣିଷ, 

ପୋକ ପକାଉ ଯେ ଥାଏ ସଜ ଜିନିଷ।

ନିଜେ ପାଇବାକୁ ଶାନ୍ତି

ଅନ୍ୟର ଶାନ୍ତି ବିଗାଡୁ,

ନିଜ ପେଟ ଭରିବାକୁ

ଅନ୍ୟର ଘର ଉଜାଡୁ,

ତେବେବି ତ ହେଉନୁ ଅଳ୍ପାୟୁଷ,

ପୋକ ପକାଉ ଯେ ଥାଏ ସଜ ଜିନିଷ ।

ମନ ମଧ୍ୟେ ଶାନ୍ତି ନାହିଁ

ହୋଇଅଛୁ କ୍ରାନ୍ତିକାରୀ,

ନିଜେ ବଡଲୋକ ହେଉ

ଅନ୍ୟକୁ କରୁ ଭିକାରୀ,

କେତେଦିନ ଥିବ ଏହି ବୟସ,

ପୋକ ପକାଉ ଯେ ଥାଏ ସଜ ଜିନିଷ ।

ଜାଣିଅଛୁ ଭଲଭାବେ

କେହି ରହି ନାହିଁ ଭବେ,

ନିଜ ନିଜ କର୍ମ ସାରି

ବାହୁଡି ଯିବେଟି ସର୍ବେ,

ତେବେ କାହିଁ ମନରେ ଘୋଳୁ ବିଷ,

ପୋକ ପକାଉ ଯେ ଥାଏ ସଜ ଜିନିଷ ।

ପାପ କର୍ମ କରୁଥିଲେ

ମିଳେ ମହାକାଳ ଫଳ,

ଅନ୍ୟ ଘର ଭାଙ୍ଗୁଥିଲେ 

ପିଏ ବିଷ ହଳାହଳ, 

ତଥାପି ମନେ ନାହିଁ ପରିତୋଷ,

ପୋକ ପକାଉ ଯେ ଥାଏ ସଜ ଜିନିଷ ।