କେହି ବୁଝନ୍ତିନି

ସାରାରାତି ଚେଇଁ ଚେଇଁ

ଆଖିର ଶ୍ଵେତ ପରଦାଟି

ସକାଳକୁ ନାଲି,

ଯିଏ ଦେଖିଲା, ସିଏ କହିଲା

ମଣିଷ ନୁହଁ,

ନିଶାସକ୍ତ ପଶୁଟିଏ ବୋଲି।

କିନ୍ତୁ

କେହି ବୁଝିଲେନି

ଅଗ୍ନିର ରଙ୍ଗ ବି ନାଲି;

ଗତକାଲି ସାରାରାତି

ମୁଁ ବି ତ ବିରହାଗ୍ନିରେ ଜଳିଥିଲି ।

ସାରାରାତି ବସି ବସି

ଦେହର ରକ୍ତ ଓ ପାଣିକୁ

ବରଫ ସଜାଇଥିଲି,

ଯିଏ ଦେଖିଲା, ସିଏ କହିଲା

ମଣିଷ ନା ପଥରଟିଏ ।

କିନ୍ତୁ

କେହି ବୁଝିଲେନି

ନିରବତାର ରୂପ ବି ସ୍ଥାଣୁ ଓ ଗମ୍ଭୀର

ଗତକାଲି ସାରାରାତି

ମୁଁ ବି ତ ନୀରବେ ବିତେଇଥିଲି ।