କବିତା

କବିତା ଗୋ !

ନୀରବ ରାତି କୋଳରେ 

ତୁମେ ମୋର ପ୍ରାଣ-ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟତମ

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ ସମ୍ମୋହିତ କର 

ଐନ୍ଦ୍ରଜାଲକ ସମ ,,,

ତୁମେ ମୋ ସକାଳର ଆଲୋକ

ରାତିର ଜ୍ୟୋସ୍ନା , 

ଆଉ ପୁଣି ସଂଧ୍ୟାର ଗୋଧୂଳି 

ସୁଖରେ ଦୁଃଖରେ ମୋ ପାଶେ ରହି

ଖେଳୁଥାଏ ସଦା ଲୁଚକାଳି

କବିତା ଗୋ !

ତୁମେ ମୋ ଶ୍ରାବଣର ତୃଷ୍ଣା ,

ମଳୟର ବାସ୍ନା ,

ରୁଦ୍ର ବୈଶାଖରେ ତୁମେ

ରଚିପାର ଯେ ବିଜୁଳି,

ତୁମ କର ସ୍ପର୍ଶେ ଆପ୍ୟାୟିତ ହୋଇ ,

ଜହ୍ନ ରାଇଜରେ ଖେଳେ ମୁଁ ଦୋଳି ;

ଶର୍ବରୀ ଆକାଶେ ଶୁଭ୍ରଜ୍ୟୋସ୍ନା ତୁମେ

ଦିବସରେ ସୂର୍ଯ୍ୟସ୍ନାତା,

ମୌସୁମୀ ଆସିଲେ ମେଘଲଗ୍ନା ସାଜି

ହୁଅ କେତେ ସୁଶୋଭିତା ,

ନୀରବ ରାତିର ଅଭିସାରିକା ଗୋ

ଛନ୍ଦମୟ ତୁମ କାନ୍ତି ,

ନବୀନ ବସନେ ,

ନୂତନ ଶୃଙ୍ଗାରେ ,

ଆଳଙ୍କାରିକ ଅଙ୍ଗ ଜ୍ୟୋତି;

କବିତା ଗୋ !

ତୁମେ ଆସ ଧୀରେ

କଳ୍ପନା ରାଜ୍ୟରେ

ବାନ୍ଧି ପ୍ରେମମୟ ଡ଼ୋର ,

କେବେ ଆଖିରୁ ଝରିଯାଅ ତୁମେ

ହୋଇ ଲୋତକର ଧାର ,

ଜଞ୍ଜାଳମୟ ଜୀବନର ଜର୍ଜରିତ ପଥେ

ତୁମେ ମୋର ଏକାନ୍ତ ନିଜର ,

ଶବ୍ଦରେ ଶବ୍ଦରେ

ସୃଷ୍ଟି କର କେତେ

ମୋହନ ମାୟା ସଂସାର ,,,