କବିତା ଗୋ ତୁମେ

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ଶୀତ ସକାଳରେ,

ଶିଶିରବିନ୍ଦୁ ହୋଇ ଖସ

ଚୁପି ଚୁପି ଆସି

ମୋ ମନରେ ବସି

ଖିଲିଖିଲି ହୋଇ ହସ  ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ସଞ୍ଜ ନଇଁଗଲେ

ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶେ ବିରହ ରୂପରେ ଦିଶ

ନଇଁ ନଇଁ ଯାଇ

ଜହ୍ନର ବୁକୁରେ

ଲାଜେଇ ଲାଜେଇ ହସ  ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ଭଗ୍ନ କୋଣାର୍କର ଅକୁହା କଥାରେ

ଗୁମୁରି ଗୁମୁରି କାନ୍ଦ

ବିଜନ ବେଳାରେ ନିର୍ଜନ ଦ୍ବୀପରେ

ଦିଅ ସାହିତ୍ୟର ଗନ୍ଧ ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ମଧୁ ଭରା ଶେଯେ

ଅତର ପରି ମହମହ ହୋଇ ବାସ

ପ୍ରୀତି ପ୍ରଣୟରେ ପ୍ରେମିକର ନେତ୍ରେ

ଢାଳିଦିଅ କାବ୍ୟ ରସ ।

କବିତା ଗୋ ତୁମେ

ନୀରବ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ

ଅନ୍ୟାୟ ପାଇଁ କର ବିଦ୍ରୋହ

ଜାତି ଇତିହାସେ ରଖି ଦେଇ ଗାଥା

ସମାଜରେ ସଚେତନତାର ବାରି ସିଞ୍ଚ ।