ସ୍ରଷ୍ଟାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟିର ସର୍ଜନା

ମନ ମଧୁବନ ରାଗ ବିଳାସ ମଞ୍ଜରୀ 

ଅଳଙ୍କାର ତଵ ଚରଣେ

ଶବ୍ଦ ବିହୀନ ମମ କଲମର କାଳି

ସର୍ଜିବାକୁ ପଦ ତୁମ୍ଭ ପାଦ ପଙ୍କଜେ ।

ନିରର୍ଥକ ଏ ମୂଢ଼ ମନ

କଳ୍ପନା ଜଳ୍ପନା ଭାଵନାର

ଭାବ ସିନ୍ଧୁତୀରେ ନିମିଷକେ ଘୁରେ

ଜଞ୍ଜାଳ ବିଷାଦ କାଳ ସ୍ରୋତରେ ।

ସମୟ ସମୀପେ ଅନୁଭବୀ ନେତ୍ରେ

ଦିଶେ ଅପରୂପ ବିଭବ

ଅଜ୍ଞାତ ମୋତେ ଅକିଞ୍ଚନ ଯେହ୍ନେ

ତୁମ୍ଭ ସର୍ଜନା ଲୀଳାର ପରାଭବ ।

ସୃଷ୍ଟି ଅବିସ୍ତୃତ ତୁମ୍ଭ ସର୍ଜନା କଳାର

ଅପରିସୀମ ଏ ବିଶ୍ୱଭୁବନ

ସମୀରଣ ମୃଦୁ ପରଶ

ଅରୁଣ ସୁନେଲି ଆଭା

ଶଶୀ ସୁଶୀତଳ ଶୋଭା

ଦୂର ଦିଗନ୍ତ ଏ ଅଦୁର ଗଗନ ।

ମାୟା ସଂସାରର ମାୟା ବାରିଧିରେ

ମୀନ ପ୍ରାୟ ହୁଏ କଲବଲ

ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ବିଳାସ ଭୋଗର ଦର୍ପରେ

ଅହଂ ଭାବ ନେଇ ଚାହିଁ ରହେ ହୋଇ ବଲବଲ ।

ମାୟା ସରୋବର ବିଶାଳ ଧରାରେ

ଜନ୍ମ ନେଲି ମହୀ ତଳେ

କାମନା ବାସନା ଭରି ମୋ ତନୁରେ

ନିକ୍ଷେପିଲ ତୁମ୍ଭେ ଅବନୀରେ ।

ଜନ୍ମ ପୂର୍ବୁ ମା'ର ଗର୍ଭରେ

ଭଜୁଥିଲି ତୁମ୍ଭ ନାମ

ସଂସାରକୁ ଆସି ମାୟା ମୋହେ ହଜି

ମାୟାବିନୀ ହୋଇ ଭୁଲିଲି ତୁମ ହରି ନାମ ।

ଶେଷ ସମୟରେ ମନେ ପଡ଼ିଯାଏ

ହରି ନାମ ହରି ଜଣାଣ

ମୋକ୍ଷ୍ୟ ଲାଗି ପୁରାଣ ଶାସ୍ତ୍ର ଭାଗବତ ଶ୍ରବଣେ

କରେ ଅର୍ଚ୍ଚନା ଭକ୍ତି ଅର୍ଘ୍ୟ, ପାରାୟଣ ।

କଳ୍ପେ ମନେ ମନେ ଚିନ୍ତେ ନିତି ଦିନେ

ବର୍ଣ୍ଣିବାକୁ କିଛି ପ୍ରଭୁ ତୁମ୍ଭ ସର୍ଜନା

ପାରେନା ଜାଣି ଦେବି କେଉଁ ଅଳଙ୍କାର

ଶବ୍ଦ ନାହିଁ ମୋର ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ସାହିତ୍ୟର

କି ରୂପେ ବର୍ଣ୍ଣିବି ତୁମ୍ଭ ସର୍ଜନା ଚାତୁରୀ ଲୀଳାର ।