କବିତା ଆଳାପ-37 : (ପଞ୍ଚମ ସପ୍ତାହ) ଅମିତ୍ରାକ୍ଷର କବିତା -02 : ସମୁଦ୍ର :

ଏ' ବିଶାଳ ସୃଷ୍ଟି ପରେ ସବୁଠାରୁ ଦୀର୍ଘତମ,

ରତ୍ନାକର ନାମବହି ଧନାଢ୍ୟ ବରୁଣ,

ଯେଉଁ ଲବଣ ଟିକେ ପାଇଁ ସ୍ଥଳଚର ହୁଅନ୍ତି ଆତୁର,

ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିନ୍ଦୁରେ ମୋର ସେ ଲବଣଯୁକ୍ତ |

ଅତିଥିଙ୍କୁ ପାଛୋଟି ଆଣିବାରେ ମୁହିଁ ସଦା ଆଗଭର,

ଦର୍ଶକ ଭାବୁକ ଆଉ ପର୍ଯ୍ୟଟକ,

ମୋ ପାଖକୁ ଆସୁ ଆସୁ ତାଙ୍କପାଦ କରେ ମୁହିଁ ସ୍ପର୍ଶ,

ଅତିଥିଦେବ ଭଵର ମହତ୍ୱ ଜାଣିଛି |

ଅସରନ୍ତି ଖାଦ୍ୟର ମୁଁ ନିଜେ ଗନ୍ତାଘର,

କୋଟି କୋଟି ଜୀବନକୁ ନେଇ ମୋର ପରିବାର,

ମୋ କୋଳରୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଯାଇ ରହିଛି ଆକାଶେ,

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପାଟରାଣୀ,

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମୋର କନ୍ୟା |

ତଥାପି ମୋ ମନେନାହିଁ ତିଳେମାତ୍ର ଗର୍ବ,

କାହାର ମୁଁ ନୁହେଁ ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ,

କୁଳ କେବେ ଲଙ୍ଘେ ନାହିଁ ମାନିଥାଏ ପ୍ରକୃତିର ନୀତି |

 କିନ୍ତୁ..

ଏତେ ସତ୍ୱେ ମୋ ହୃଦୟେ ଭରିଛି ଯନ୍ତ୍ରଣା,

ଯାହାକୁ ମୁଁ କରିପାରେନା ପ୍ରକାଶ,

ଲବଣାକ୍ତ ଜଳପାଇଁ ସୃଷ୍ଟିରେ ନିନ୍ଦିତ,

ମୁଁ ସମୁଦ୍ର, ଏ' ସୃଷ୍ଟିର ବୃହତମ ଉପାଦାନ |