କବିତା ଆଳାପ-21 : (ତୃତୀୟ ସପ୍ତାହ) ଗାଥା-କବିତା- : ପାଗିଳି ମାଆ :

କୁଳମଣି ମାଆ ପାଗିଳି ହେଇଛି- ଗପୁଛି ବହୁତ ବେଶି,

ଘଣ୍ଟା ଘଣ୍ଟା ଧରି କାନ୍ଦୁଛି ସେ ପୁଣି ବେଳେବେଳେ ଦିଏ ହସି |

ଗାଳିଦିଏ କେବେ ଅଶ୍ରାବ ଭାଷାରେ ଆକାଶକୁ ଚାହିଁ ହସେ,

ଗାଈଗୋରୁ ଛେଳି କୁକୁରଙ୍କ ସଂଗେ ଗଛମୂଳେ ଯାଇ ବସେ |

ଭଲ-ମନ୍ଦ କିଛି ଜାଣି ପାରୁନାହିଁ ମୁକୁଳା କରିଛି କେଶ,

ଏଣେତେଣେ ଧାଇଁ ପଳାଇ ଯାଉଛି ଲୁଣକୁ କହୁଛି ବିଷ |

ଅଚିହ୍ନା ଅଜଣା ମଣିଷକୁ ଚାହିଁ ପଚାରେ ମୋ ପୁଅ କାହିଁ,

ଦେଇଥିଲି ଚିଠି ତମରି ହାତରେ ପୁଅ ପାଇଛି କି ନାହିଁ ?

ପାଗିଳିକୁ ଦେଖି ପିଲାଏ ଲୁଚନ୍ତି କୁକୁର ଭୁକନ୍ତି ଡରି,

ବୁଢା-ବୁଢ଼ୀଲୋକ ଦେଖିଲେ ପାଗିଳି କାନ୍ଦେ ତାଙ୍କ ଗୋଡ଼ଧରି |

କିଏ ବା ବୁଝୁଛି ତା'ର ମନକଥା କାହିଁକି ପାଗିଳି 

Advertisement

ହେଲା ?

କୁଳମଣି ବାହା ହେଇଗଲା ପରେ ତାକୁ ପର କରିଦେଲା |

ଘରକୁ ଆସୁନି ତା' କଥା ବୁଝୁନି ଚିଠି ଖଣ୍ଡେ ଦେଉନାହିଁ,

ପାଗିଳି ଆଖିରୂ ଲୁହ ସରିଗଲା ତା' ବାଟକୁ ଚାହିଁଚାହିଁ |

ଦିନ-ରାତି ପୁଅକଥା କହିକହି ଝୁରି ହେଉଥିଲା ସିଏ,

ଅଭାବ କଷଣ ବଢିବଢି ଗଲା ଏବେ ଖାଲି ଗାଳିଦିଏ |

ଅଭିଶାପ କେବେ ଦେଉନି ପୁଅକୁ ସେ ପରା ମାଆର ଧନ,

ପାଗିଳି ହେଲେ ବି କହୁଛି ଲୋକଙ୍କୁ ସୁଖେ କଟୁ ତା'ର ଦିନ |

ଦୁଃଖ-କଷ୍ଟ ସହି ପେଟକୁ ନଖାଇ ବଢ଼େଇଥିଲା ସେ ପୁଅ,

ବଡ଼ହେଇ ଏବେ ସୁଖରେ ମାତିଛି ମାଆର ସେ କେହି ନୁହଁ |

କୁକୁର ବିଲେଇ ଚିହ୍ନିପାରେ ମାଆ ପକ୍ଷୀ ବୁଝେ ମାଆ ଦୁଃଖ,

ଆଜିର ମଣିଷ ସବୁ ଭୁଲିଯାଏ ଖୋଜେ ନିଜ ପାଇଁ ସୁଖ |