କବିର କବିତା —୨

କବି ନିଜ ମନେ ଆଦରେ ଯତନେ

କବିତାକୁ ଲେଖିଦିଏ ,

ଭାବ, ଭାବନାକୁ ରଙ୍ଗ ତୂଳୀ ଦେଇ

କାଗଜରେ ଛାପିଦିଏ।

କବି ଯେତେବେଳେ ଆନମନା ହୋଇ

ଭାବନାରେ ବହିଯାଏ ,

କବିତା ଛଳରେ ମନର କଥାଟି

କଲମରେ ଲେଖିଦିଏ ।

ଶବ୍ଦ ଉତ୍ପତ୍ତିରେ କାଗଜ କାଳିରେ

ଏମିତିକା ଯାଦୁଥାଏ ,

ଶକ୍ତିଶାଳୀ ବୋମା ଠାରୁ ଭୟଙ୍କର

କବି ଶବ୍ଦ ରଚିଥାଏ ।

ଖୁସି ଥିଲେ କବି ମନ ବନପକ୍ଷୀ

ଗଗନକୁ ଚୁମିଥାଏ ,

ସେତେବେଳେ କବି ସୃଜନ କଳାଟି

ବଉଦରେ ଭାସିଯାଏ ।

କବି ଯେତେବେଳେ ଦୁଃଖରେ ପହଁରେ

ଆଖି କୋଣ ଲୁହଧାରେ ,

କବିର କବିତା କୋହ ମୋହ ହୋଇ

ହୃଦୟ ବିଦାରି ମାରେ ।

କବିର କବିତା ପ୍ରୀତି ପରଷାରେ

ପୀରତି ଉଛୁଳି ପଡ଼େ ,

ବିରହ ବ୍ୟଥାକୁ କବି ଲେଖିଦେଲେ

ବେଦନାରେ ଝରିପଡ଼େ ।

କବି କେତେବେଳେ ଦେଶ ପାଇଁ ଲେଖେ

କେବେ ଲେଖେ ଶିଶୁ ପାଇଁ ,

କେତେବେଳେ ପୁଣି ବ୍ୟଙ୍ଗକୁ ସୃଜୟୀ

ହୃଦୟକୁ ଦିଏ ଛୁଇଁ ।

ପ୍ରକୃତି ଶୋଭାରେ କବି ମନ ପ୍ରାଣ

ଆନନ୍ଦରେ ଝୁମିଯାଏ ,

ପାହାଡ଼, ଝରଣା ପକ୍ଷୀ କାକଳିରେ

ଶବ୍ଦଜାଲ ବୁଣିଥାଏ ।

ରାତ୍ରୀ ଅଭିସାର ତାରା ଗହଣରେ

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ଚାନ୍ଦକୁ ଦେଖି ,

ଉଷାର ଆଲୋକେ ଆଶାର ସମ୍ଭାରେ

କବିତାକୁ ଦିଏ ଲେଖି। 

ଭାବ ଭରା ଭକ୍ତି ପ୍ରଭୁ ପାଦ ତଳେ

ସମର୍ପଣେ ଢ଼ାଳିଦିଏ ,

ଭଜନ, ଜଣାଣ, ଛାନ୍ଦ, ଚଉପଦୀ 

ସଂକୀର୍ତ୍ତନ କରିଥାଏ ।

କବିର କବିତା ଲତା ପରି ସେ'ତ

ମାଡ଼ି ମାଡ଼ି ଚାଲିଥାଏ ,

ଶବ୍ଦର ଜଳରେ ପହଁରି ପହଁରି 

କୂଳ ଲଂଘି ଟପିଯାଏ ।

କବିତା ରୂପସୀ ଅନୂଢ଼ା ବୟସୀ

ସେ'ତ ଚିର ଯଉବନା ,

କବି କଳପନା କରେ ଆନମନା

ତାକୁ କେ' ବାନ୍ଧି ପାରେନା ।

ଶବ୍ଦର ବିନ୍ଧାଣି ଶବ୍ଦ ଅଭାବରେ 

ମନ ମାରି ବସିଯାଏ ,

ଭାବ ଭାବନାରେ ଶବ୍ଦ ଆଗମନେ

ସମୟ ଧରା ନ ଦିଏ ।

ଦିନ ଯାଇ ରାତି ପହିଯାଏ ସିନା

ଭାବନା ଅନ୍ତ ହୁଏନା ,

ଧରଣୀ ଠୁଁ ନେଇ ଗଗନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ଶେଷ କେଉଁଠି ଜାଣେନା ।

ବିଦ୍ୟାର ଆଦରେ କବି ଘରେ ଘରେ

ସର୍ବ ମନ ଜିତିଥାଏ,

କବିର କବିତା କାଳଜୟୀ ହୋଇ

ଯୁଗେ ଯୁଗେ ରହିଯାଏ ।

କବି ଲେଖୁଥିବ ଯୁଗ ଯୁଗ ଧରି

ସମୟକୁ ସାକ୍ଷୀ ରଖି ,

ଜୀବନ ଯାତ୍ରାର ଜୀବନ୍ତ କାହାଣୀ

ପାଠକଙ୍କ ମନଲାଖି ।