କବିର ଦୁଃଖ ତୃତୀୟ ଭାଗ

କବି ଦିବାରାତ୍ର ଭାବନାରେ ସମାଧିସ୍ଥ

ସମାଜ କୁ ପରଖିବାରେ  ସେ ସିଦ୍ଧହସ୍ତ।

କେବେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର ଶୋଭାରେ ପୁଲକିତ ତ

ପୁଣି କେବେ ଦୁଃଖରେ ତା ଚକ୍ଷୁ ବିଗଳିତ।

ରୋମନ୍ଥନ କରେ ସେହି ପ୍ରତିଟି ଘଟଣା

ପ୍ରକାଶ୍ୟ ଦିବାଲୋକେ ସେ ହୁଏ ବାଟବଣା।

କେବେ ସାମ୍ୟବାଦ ତ

କେବେ ଜଗତୀକରଣର ପଞ୍ଝାରୁ

ସମାଜକୁ ମୁକୁଳାଇବାର ଅଦମ୍ୟ ପ୍ରଚେଷ୍ଟା।

ସେଥିପାଇଁ ଭୋଗେ ଦୁଃଖ ଓ ହୁଅଇ ହିନସ୍ତା।

ତା ଆଗରେ ପେଟ ପାଇଁ କେତେ ଫନ୍ଦି ଚାଲେ

ମାଆ ଏଠି ଶିଶୁ ବିକ୍ରି କରେ।

କନ୍ୟାଟିଏ ପଣ୍ୟ ଦ୍ରବ୍ୟ ସାଜେ

ଯୁବକଟି ବେକାରୀ ହୋଇ

କାହା ପକେଟ୍ କାଟେ।

ତ କେହି କେହି ଭିକ୍ଷା ପାଇଁ 

ଦିଗବିଦିଗ ଛୁଟେ।

କବି କେବେ ନିନ୍ଦା ତ କେବେ

ପାଏ ପୁରସ୍କାର ।

କେବେ ସମଧର୍ମାମାନଙ୍କର

ହୁଏ ରୋଷର ଶିକାର।

ସେ ପାଇଥିବା ଉତ୍ତରୀୟ

ତାକୁ ଥଟ୍ଟା କରେ

ତା ପାରିବା ପଣିଆକୁ ପ୍ରଶ୍ନ କରେ।

ଯେତେ ଲେଖିଲେ ବି

ସେ କଣ ବଦଳାଇ ପାରିବ ଏ

ପରଜୀବୀମାନଙ୍କୁ

ଗଢି ପାରିବ କି ସେ କ୍ଷୁଧାମୁକ୍ତ ବିଶ୍ୱ ?

ହଟାଇ ପାରିବ କି ସେ ଶୋଷଣ ଓ କଷଣର ଗ୍ରାସ

ନା ଉପଢୌକନରେ ବୁଡିଯାଇ

ପିଉଥିବ ହଳାହଳ ବିଷ।

କବି ମନ ସଦାଭାରାକ୍ରାନ୍ତ

କେବେ ପୁଣି ହେବ ଏହି ସମସ୍ୟାର ଅନ୍ତ।