କବି ର କବିତା

କବି ସଜାଏ ଭାବକୁ ଶବ୍ଦରେ କବିତା ପାଇଁ, 

କବିତା ସଜ ହୁଏ ଜନ୍ମ ହେବା ପାଇଁ ।

କେବେ କେବେ ଭାବକୁ ଶବ୍ଦ ମିଳେ ନାହିଁ, 

କବିତା ଲୁଚି ଯାଏ, ଦେଖା ଦିଏ ନାହିଁ ।

କବି ବଡ଼ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଚିନ୍ତା କରେ, 

କବିତାକୁ ଦେଖି ପଢେ ସିଏ ବାରେ ବାରେ ।

କବିତା ପୁଣି ରୁଷି ସତେ କରେ ଅଭିମାନ, 

କବି ତାକୁ ସଜାଡିବାରେ ଲଗାଏ ତାର ମନ ।

କବିର ଢଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ କିଏ ବା ବୁଝିବ

କବିତାର ଦୁଃଖ ବେଦନାର ରାବ କିଏ ଜାଣିବ ।

କବି କେବେ ଲେଖେ, କେବେ ଭୁଲି ଯାଏ

କବିତାର ରୁପକୁ ଛୀନଭିନ ସେ କରି ଦିଏ ।

କବିତା ସହି ପାରେନା ତାର ଏତେ ଅପମାନ

କବିକୁ ତାତ୍ସଲ୍ୟ କରି ଚୁରମାର କରେ ସ୍ୱାଭିମାନ ।

କବି କହେ ଅଟେ ସିଏ ସାରସ୍ୱତ ସାଧକ

କବିତା କହେ, କବି କିନ୍ତୁ ଏକ ଭାବୁକ ।

କବିର ଭାବ ପ୍ରବଣତା ଚଳାଏ ତାହାର ଲେଖନୀ

କବିତା ଲେଖି ସୃଷ୍ଟି କରେ ଜାଗ୍ରତାର ବହ୍ନି ।

କବି ଓ କବିତାର ସମ୍ପର୍କ ଅଟଇ ନିଆରା

କବିତାର ଶରୀରରେ କବି ଭରେ ଜୀବଦାନ ପରା ।

କବି ଯେବେ ଲେଖି ଚାଲେ, ଜାଣେନା ସମୟ, 

କବିତା କିନ୍ତୁ ଥକି ଯାଇ ହୁଅଇ ଅଥୟ ।

କବି ତେବେ କୁହେ, ଟିକେ ଧର୍ଯ୍ୟଧର, 

କବିତା ଚାହିଁ କହେ, ଚାଲିବ କେତେ ଦୂର ।

କବି ସବୁ ଶୁଣେ, କିନ୍ତୁ ଛାଡେନା ଭାବକୁ, 

କବିତା ବିକଳେ ଅପେକ୍ଷା କରେ ତାର ପୁର୍ଣଛେଦକୁ ।

କବି ବୁଝି ପାରେ, ଛାଡେନା ଅର୍ଦ୍ଧନଗ୍ନ କରି, 

କବିତା ବୁଝେ ଯେବେ, ଲଜ୍ଜ୍ୟାରେ ଯାଏ ସରି ।

କବିର ଅଟଇ ସିଏ ସୁନ୍ଦର ସ୍ୱପ୍ନର ପ୍ରେମିକା, 

କବିତା କିନ୍ତୁ ବେଳେ ବେଳେ ଦିଅଇ ଧୋକା ।

କବିର ହୃଦୟ ହୁଏ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ତେବେ, 

କବିତା ଜଳଇ ଅନୁତାପର ଅଗ୍ନିରେ ପଡି ସେବେ ।

କବି ତଥାପି ଛାଡେନି ତାର କବିତାକୁ ଭୁଲି, 

କବିତା ଲୁଚି ଲୁଚି କାନ୍ଦେ ଫୁଲି ଫୁଲି ।

କବି ବଞ୍ଚି ରହେ ନିଜର କବିତା ପାଇଁ, 

କବିତା ବହୁ ଦୂରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଦେଖୁଥାଇ ।

କବି ଲେଖିଚାଲେ କେତେ କେତେ ଆଶା ଭରସାରେ, 

କବିତା ଘୁରି ବୁଲେ କେତେ ପ୍ରେମିକଙ୍କ ଆଦରରେ ।