କାରାଗାର

ପ୍ରତିଦିନ ମୋର,

କ୍ଲାନ୍ତ ଅପରାହ୍ନ

ସଞ୍ଜ ହେଲେ ନୀତି ଆସେ ।

ତେଲ ଲୁଣ ସେଇ,

ଝୁପୁଡି ଘର ମୋ

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ବି ହସେ ।।୧।।

କାଳେ କିଏ ମୋତେ ,

ଦେଖି ଦେବ ଲୁଚି

ଆସି ମୋ ବିଛଣା ପଶେ ।

ତେଣୁ, ମୁଁ ଚାପି ରଖେ,

କୋହକୁ ଛାତିରେ

ନୀତି ଆଇନାର ପାସେ ।।୨।।

ପେଟର ଭୋକକୁ,

ନିକଟରୁ ଦେଖିଅନୁଭବ କରୁ

ସମାଜ ନଜରି ପାସେ ।

ଏ ଦୁନିଆ, ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ଦିଏ

କେତେ କାରାଗାରେ,

ବାରମ୍ବାର ବନ୍ଦୀକରି

ଏଇ ସମୟ ପାଶେ ।।୩।।