କଷ୍ଟ

ସମୟର ଗତି

ଯାଏ ଧୀରେ ଧୀରେ-

କର୍ମତର ପଦ ଚିହ୍ନରେ ।

କେବେ ଝୁଣ୍ଟି ପଡେ ,

ନିରୁପାୟ ହୋଇ-

ପାହାଚର କଣ୍ଟା ଘାତରେ ।।୧।।

ଲମ୍ବି ଯାଏ ପୁଣି,

କେତେ ରକ୍ତ ଛିଟା ।-

ଆଇନାର ଦାଣ୍ଡ ହାଟରେ ।

ଜୀବନର ଆଶା,

ମରୁ ମରୀଚିକା-

ମଲାଟର ସଜ ମନରେ ।। ।।୨।।

ଦୁଃଖ ଏଠି-ସୁଖର

ଅନୁଭବୀ ହୋଇ-

କେତେ ଯେ ଖୁସି ଭରେ ।

ତଥାପି, ଜୀବନ ବଞ୍ଚେ,

ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ଆଉଜି-

ବେଦନର ସଫେଦ ପୃଷ୍ଠାରେ ।।୩।।

କେବେ ସେ କହେ -

ନିରୋଳାରେ ନିଜେ,

ଆଖିର ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଲୁହରେ ।

ତ, ପୁଣି କେବେ,

ହାଡ ମାଂସ ଭରା ଶରୀର

ମରିଯାଏ ଅସହ୍ୟ କଷ୍ଟରେ ।।୪।।