କାଳବୈଶାଖୀ

ସ୍ନିଗ୍ଧ ସରଳ ନୁହଁଇ ଅଟେ ମୁଁ ରୁକ୍ଷ ଦେହୀ

ଧାଇଁ ଆସିଅଛି କାଳ ବୈଶାଖୀ କ୍ଷୁବ୍ଧ ହୋଇ

ଆଗମନେ ମୋର ଜଳଦ ଦେଇଛି ହୃଦୟ ଖୋଲି

            ମୂଷଳ ଧାରାରେ

              ବରଷା ସାଥିରେ

                 ତୁମୁଳ କରକା

                   ଦେଉଛି ଢାଳି ।

ଗରଜି ଗରଜି ପବନ ବହୁଛି ତୀବ୍ରତର

ଚଗଲି ଚପଳା ହସିଦେଉଅଛି ଥରକୁ ଥର 

ବଜ୍ର କମ୍ପନେ ବସୁନ୍ଧରା ଛାତି ଯାଉଛି ଥରି

             ଆତଙ୍କିତ ଜୀବ

               କରୁଛନ୍ତି ରବ

                 ମହାବଳଶାଳୀ

                    ଯାଉଛି ଡରି ।

            

ପତର ସାଥିରେ ଝଡି ପଡୁଅଛି ବୃକ୍ଷ ଶାଖା

ସରୀସୃପ ଅବା କୀଟ ପତଙ୍ଗର ନାହିଁ ଯେ ଦେଖା

ଉଛୁଳି ଉଠୁଛି ମହାସିନ୍ଧୁ ନୀର ଫୁଲାଇ ଦେହ

               ଯେତେ ଜଳଚର

                 ହୋଇଣ ଅଥିର

                   ଡାକନ୍ତି ଆତୁରେ

                     ହେ! ଲୀଳାମୟ ।

ଡର ନାହିଁ ମୋତେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଜୀବ ମୁଁ ଉଗ୍ରରୂପା

ଦକ୍ଷିଣ ପଶ୍ଚିମ ଆକାଶୁ ଆସିଛି କରିବି କୃପା

ରବି ଟାଣ ପଣ ଭାଙ୍ଗିବାକୁ ମୁହିଁ କରି ଶପଥ

                ଆସିଅଛି ଆଜି

                 ଜିତିବାକୁ ବାଜି 

                   ତୃଷିତ ପ୍ରାଣରେ

                     ଭରି ଅମୃତ ।

  

ଦେଖିଲି ଯାହା ମୁଁ ଏକଛତ୍ରବାଦୀ ତପନ ଖଳ

ନିରୀହ ଜୀବନ ଉପରେ ଦେଖାଏ ଆପଣା ବଳ

ଲୋତକ ଝରାଇ କାନ୍ଦୁଛି ଚାତକ ଶୁଖିଲା ପାଟି

              ଜଳ ଟୋପେ ପାଇଁ

                 ଉପରକୁ ଚାହିଁ

                   ଆଁ କରିଅଛି 

                     ଦୀର୍ଣ୍ଣ ମାଟି ।

ଦିନମଣି ତେଜେ ଜଳି ଯାଇଅଛି ବିଶାଳ ବନ

ତୃଷ୍ଣା ବିକଳେ ବିଚଳିତ ଅଛି ସକଳ ମନ

ପୀଡିତ ପ୍ରାଣର ମଙ୍ଗଳ ଲାଗି ମୁଁ ଆସିଛି ଧାଇଁ

              ରୂପ ଭୟଙ୍କର

                କୋମଳ ଅନ୍ତର 

                  ଡର ନାହିଁ ମୋତେ

                    ମୁଁ କ୍ଷୀଣ ସ୍ଥାୟୀ ।