କାବ୍ୟ ନାୟିକା

ସାହିତ୍ୟ ଅଙ୍ଗନେ ଅମ୍ଲାନ ମୟୂଖ 

      ବାସ ଫୁଲ ସତେ କାବ୍ୟ,

ସଂସାରର ମାୟା ଭରି ରହିଥାଏ

      ସାତସୁରେ ମଧୁ ଶ୍ରାବ୍ୟ |

କବିର କଳ୍ପନା ହୋଇପାରେ ତାହା

      ଅବା ସତ୍ୟ କାହା ଗାଥା,

କବି ଲେଖନୀର କୁହୁକ ପରଶେ

      ହୋଇଥାଏ ସୁଶୋଭିତା |

କାବ୍ୟ ନାୟିକା ଯେ କବିର କଳ୍ପନା

      କିମ୍ବା କେଉଁ ରାଜଜେମା,

ଐତିହାସିକ ବି ହୋଇପାରେ ସିଏ

      ସୁନ୍ଦର ଚିତ୍ର ପ୍ରତିମା |

କବି ମନେ ସିଏ ପ୍ରାଣ ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟର

      ସତେ କି ପିତୁଳାଟିଏ,

କାହାଣୀର କେନ୍ଦ୍ର ହୋଇ ଯେ ପାଲଟେ 

       ଜୀବନ୍ତ ମଣିଷ ସିଏ |

ବାଲ୍ୟଠାରୁ ମୃତ୍ୟୁ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତାହାର

       କାବ୍ୟରେ ରୂପ ପାଏ,

କୈଶୋର ଆସେ ଯୌବନ ଆସେ

       କାହାଣୀ ଆଗେଇ ଥାଏ |

କେବେ ଛଳ ଛଳ କେବେ ପ୍ରଗଳଭା

       ରୂପ ମଧୁର୍ଯ୍ୟରେ ଭରା,

କେବେ ଗାଇଥାଏ ପ୍ରୀତିର ରାଗିଣୀ

       ହୋଇ ପୁଲକିତ ସାରା |

କବି କଳ୍ପନାରେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟମୟୀ ସେ

       ସତେ ଅବା ଚମ୍ପାଗୋରୀ,

ନାନା ଆଭୂଷଣେ ସାଜିଥିବା ଜଣେ

       ପ୍ରେମମୟୀ ସ୍ୱର୍ଗ ପରୀ |

କବି ଭରିଦିଏ ଓଠରେ ତାହାର

       କେବେ ମିଳନର ଗୀତି,

କେବେ ବିରହର ଅଶ୍ରୁ ଭରିଥାଏ

       ଚୋରାଇ ତାହାର ପ୍ରୀତି |

ଚଲାପଥେ କେବେ ଫୁଲର ଗାଲିଚା

       ମୁଖେ ଭରିଥାଏ ହସ,

କେବେ ପାଦେ ତାର କଣ୍ଟାର ଆଘାତ

       ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ସନ୍ତାପିତ |

କବିର ହୃଦୟ କାବ୍ୟ ସୃଜନୀରେ

        ବହିଥାଏ ନଦୀପରି,

ସତେ ଅବା ଝରେ ନାୟିକା ପାଇଁ ସେ

        ହସ କାନ୍ଦ ନିଜେ ଭରି ||