ଜନନୀ

ପ୍ରସବ ବେଦନା ଭୁଲି ଯେ ସେନେହେ

ଦିଏ ତା' ବକ୍ଷରୁ କ୍ଷୀର

ଉପବାସେ ରହି ଦିଏ ଯେ ଆହାର

ସେ ଅଟେ ଜନନୀ ମୋର ।

ପିଲାବେଳେ ମୋର ହାତ ଧରି ସିଏ

ଶିଖାଇଲା ବାଟ ଚାଲି

ନିଦ ନ ମାଡ଼ିଲେ କୋଳେ ଧରି ମୋତେ

ଶୋଇଦିଏ ଗୀତ ବୋଲି ।

ଅସୁସ୍ଥ ଥିଲେ ମୁଁ ଭଲ କରେ ମୋତେ

ଦିନରାତି ସିଏ ଲାଗି 

ଭୋକେ ରହି ମୋର ଫେରିବା ବାଟକୁ

ବସିଥାଏ ନିତି ଜଗି ।

ଅଳି ଅଝଟ ମୁଁ କରି ପିଲାବେଳେ

ଖାଏ ନାହିଁ ଯେବେ ୠଷି

ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁସି ବୁଝାଇ ଦିଏସେ

ଖୋଇ ଦିଏ ପାଖେ ବସି ।

ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ନେତ ଭଳି ତା' ପଣତ

ବିପଦକୁ କରେ ଛିନ୍ନ

ହାତ ରନ୍ଧା ତା'ର ଭାରି ସୁଆଦିଆ

ସତେକି ଅବଢ଼ା ଅନ୍ନ ।

ନିଜ ପିଲା ମଧ୍ୟେ ପାତର ଅନ୍ତର

କରେନା କଦାପି ସିଏ

ଦରିଦ୍ର ହେଉ ବା ହେଇଥାଉ ଧନୀ

ସଭିଙ୍କୁ ସେ ଭଲପାଏ ।

ତା' ମନରେ ଦୁଃଖ ଦେଲେ ସନ୍ତାନଟି

ଦିଏନି କଦାପି ଗାଳି

ନିଜେ ଜଳି ସଦା ଆଲୋକ ଦିଏ ସେ

ଦୀପର ସଳିତା ପରି ।

ତୀର୍ଥ ଜଳ ସ୍ନାନେ ଦିଅଁ ଦରଶନେ

ନଥାଏ ଯେତିକି ପୂଣ୍ୟ

ଜନନୀ ସେବାରେ ଲୟ ରଖେ ଯିଏ

ହୁଏ ତା' ଜୀବନ ଧନ୍ୟ ।

ପୁଅ ଝିଅ ନିଜ ଜନନୀକୁ କେବେ

କର ନାହିଁ ହତାଦର

ଭଲେ ରହିବନି ଜନନୀ ଆଖିରୁ

ବୋହିଲେ ଲୋତକ ଧାର ।

ଜନନୀ ଆଶିଷ ଥିବା ଯାଏଁ ସାଥେ

ଛୁଏଁନି କଦାପି ଝଡ଼

ଭୁଲିବିନି କେବେ ଜନନୀକୁ ମୋର

ସେ ପରା ସ୍ୱର୍ଗଠୁ ବଡ଼ ।