ଜନନୀ ଜନ୍ମଭୂମି ସ୍ବର୍ଗଠୁ ମହାନ

ଜନନୀ ଜନମ ଭୂମି ଯେ ଭାରତ

ସରଗଠୁ ବି ମହାନ

କେତେ ପୂଣ୍ୟ ବଳେ ଜନମି ତା' କୋଳେ

ଧନ୍ୟ କରିଛେ ଜୀବନ ।

ସରଗଠୁ ବଳି ସୁଷମା ସମ୍ଭାରେ

ଶୋଭାମୟୀ ତା'ର ତନୁ

ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ଜୀବନରେ କେହି 

ନଭୁଲଇ ତା'ର ମନୁ ।

ଖାଦ୍ୟ ବାସ ବାସ ନାନାଦି ସମ୍ପଦ

ସକଳ ଆମ ସୁଖରେ

ଅତି ଯତନରେ ସାଇତି ରଖିଛି 

ପରା ତାହାରି କୋଳରେ ।

ମାଆ ପରି ସିଏ ସୋହାଗ ଆଦରେ

ଛୋଟରୁ କରିଛି ବଡ଼

ପ୍ରତିବଦଳରେ ଚାହିଁ ନାହିଁ କିଛି

ସତେ କି ସାଜିଛି ଜଡ଼ !

ତାହାର ଉନ୍ନତି ସୁରକ୍ଷା ପଥରେ

ଢାଳି ଆମ ଜୀବନକୁ

ଆଗେ ବଢୁଥିବା କରିତ୍କର୍ମା ଗୁଣେ

ଜଣେ ବୁଝି ଅପରକୁ ।

ତାହାର ବୁକୁରେ ଯେତେକ ଆମେରେ

ପରସ୍ପର ଭାଇଭାଇ

ବିଚାରି ମନରେ ଚଳି ସହଯୋଗେ

ଥିବା ଖୁସିକୁ କୋଳେଇ ।

ଆମେ ହସୁଥିଲେ ସିଏ ହସୁଥିବ

ନଥିବ କାହାର ଦୁଃଖ

ଯେଣୁ ସେ କରୁଣାମୟୀ ମାଆଟିଏ

ତା' କୋଳେ ସରଗ ସୁଖ ।