ଜୀବନରାଗ

ବୟସ ଆଉ ଜୀବନ 

ରାଗରେ ରଙ୍ଗରେ 

ଡାଳରେ ଲୟରେ

ଘୋଳେଇ ମିଳେଇ 

ରଚନ୍ତି ଜୀବନରାଗ ଅଭିନ୍ନ 

ମୋତେ ଲାଗେ

ଖେଳ ସାଥୀ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଅନନ୍ୟ

ବଦଳି ଯାଆନ୍ତି ଆଗକୁ ଆଗ 

ଅତୁଲ୍ୟ ଅଭିନନ୍ଦନ ।

ଶୈଶବରେ

କିଛି ନ ଥାଏ ମନରେ

ବାଲି ଖେଳରେ ଆରମ୍ଭ

ଝଗଡ଼ା କଜିଆ ଶେଷସ୍ତମ୍ଭ

ପୁଣି ସକାଳୁ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି

ନୂଆ ଯୋଯନା ପାଇଁ 

ହସିହସି ବସିବସି କଳ୍ପନା ପ୍ରାରମ୍ଭ ।

ଯୌବନରେ 

ରୂପ ରଙ୍ଗ ରସରେ ରାସ

ଚାହାଣୀରେ ଖୋଜୁଥାଏ ଆପଣା ମଣିଷ

ନ ମିଳିଲେ ବି ନାହିଁ ଅବଶୋଷ

ନୟନସୁଖରେ ସରିଛି କ୍ଷଣିକ ପରସ

ପଲକେ ଝଲକେ ପୁଣି ମିଳିଯିବ

ନୀଳ ନୟନାର ନୀଳାଭ ହରଷ ।

ପଚାଷ ଛୁଇଁଗଲେ ବୟସ

କିଛି ଧଳା ଧଳା ବାଳ ଦିଶିଗଲେ 

ମୁଣ୍ଡରେ ନିଶରେ ଆଶପାଶ

ଚିନ୍ତାରେ ବୌଦ୍ଧିକ ଗୁଣ ବିତରେ ସୁବାସ

ବିଚାରେ ଆଚାରେ ଅମେଳ 

ଖାଲି ନେପଥ୍ୟେ ବିରୋଧାଭାଷ ।

ଅଣ୍ଟା ନଇଁଗଲେ ଅଧିକ

ମୋଟା ଗୋଲ ଚଷମା ନ ପିନ୍ଧିଲେ

ଦିଶୁନି ଅକ୍ଷର ମାତ୍ରାଧିକ

ପଢି ହେଉନି ଦୈନିକ ଖବର ଶତାଧିକ

କାନ କୁ ଶୁଭେନି ବୋହୁର ଦ୍ଵି-ଅର୍ଥ ବୋଧକ

ଶେଷ ସମୟର ସାହାରା 

ଏକୋଇର ବଳା ବିଶିକେଶନର ଅସହାୟ 

ନାଟକୀୟ ମୌନ ପରିଚାୟକ ।

ଶେଷରେ ଶ୍ରୀମତୀ ଗଲେ ଯମାଳୟ

ଜୀବନଟା ଲାଗେ 

ନିଃସଙ୍ଗ ଦୁର୍ବିସହ ହଳାହଳମୟ

ମନ ତଳେ ସାଇତା ଭପବନରେ

ଆସିଯାଏ ଘୂର୍ଣ୍ଣିଝଡର ଖଣ୍ଡ ପ୍ରଳୟ

ସବୁ ଅସାର ସଂସାର

ବିଭୁ ସୁମରଣାରେ ଜୀବନାନ୍ତର 

ସତ୍ୟ ଶିବ ସୁନ୍ଦର ପରମେଶ୍ବରାୟ ।

ନେଇଯାଅ ମୋତେ ହେ ମାଧବ

ତରି ଯାଆନ୍ତି ମୁଁ ଅଧମ ନରାଧମ ସାଧବ

ସହି ସଂଭାଳି ପାରୁନି ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ତାଣ୍ଡବ

ସମୟ ଆଗରୁ ଜୀବନ ଯାଉ 

ହେ ରାଧା ମାଧବ ।