ଜୀବନର ରଙ୍ଗ

ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ଦୁନିଆ ଆଗରେ

    ମୁଁ ନୁହେଁ ପାତ୍ର ଚର୍ଚ୍ଚିତ,

 ଭାବି ମୁଁ ପାରେନି ଚାହିଁ ବି ହୁଏ ନି

    ଗାଇବାକୁ ନିଜ ଗୀତ !

ମୋ' ନିଜ ଗୀତ ବି ମୋ' ଅଧୀନ ନୁହେଁ 

    ବରଂ ନିର୍ଭୀକ,ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ,

ନିଜସ୍ୱ ଭିତ୍ତିରେ  ଛନ୍ଦ ଲୟ ତୋଳି

    ସୁର ଯୋଖେ ଅବିରତ ।

ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖକୁ ସାଉଁଟି ସାଉଁଟି

    ନିଜ କଥା ଯାଏ ଭୁଲି,

ଜାଣି ବି ପାରେନା କେତେବେଳେ ତା'ର

    ଆତ୍ମସତ୍ତା ଯାଏ ଚାଲି ।

ବେଦନା ବଳୟ ଭିତରେ ରହି ବି

    ନୁହେଁ ତ ସ୍ୱାର୍ଥକୈନ୍ଦ୍ରିକ,

ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ସୁରରେ ତା' ସଂସାର ଗଢ଼େ 

   ହୋଇ ସମାଜ ପ୍ରତୀକ ।

ମୋ' ଜୀବନ ରଙ୍ଗ ଏକାନ୍ତ ନିଃସଙ୍ଗ

    ସାଥୀ ଥାଇ ସାଥୀହରା,

ଯେଉଁଠି ଯାଉଛି  ସେଇଠି ମିଳୁଛି

    ବୈଶାଖ ବହଳ ଖରା ।

ପ୍ରସିଦ୍ଧିର ଦୌଡ଼ ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ

    ଧାଡି ଧାଡି ମହାରଥୀ,

ମୁଁ ମାତ୍ର ନଗଣ୍ୟ   ଗୁଣଜ୍ଞାନହୀନ

    ସାଧାରଣ ମୋର ସ୍ଥିତି ।

ଜାଣେନା ସେ ଦିନ ଆସିବ କି ନାହିଁ

    ସଭ୍ୟ ତାଲିକା ପୃଷ୍ଠାରେ,

ହେବି ଗଣନୀୟ ଅଭାବନୀୟ ମୋ'

    ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନରେ !

ସଭ୍ୟ ହେବା ପାଇଁ ଆଜିର ସଭ୍ୟତା

    ପ୍ରତାରଣା ପୋଷାକରେ,

ନିଜକୁ ସଜେଇ   ମିଛକୁ ଭିଜେଇ

    ହସ ବାଣ୍ଟେ ଛଳନାରେ ।

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ହସକୁ   ଶକୁନି ହସରେ

   ଚାଣକ୍ୟ ଶାସ୍ତ୍ର ଭିତ୍ତିରେ,

ସାମୟିକ ସନ୍ଧି   କରିବାକୁ ହୁଏ

  ଭଦ୍ରାମି ବ୍ୟାଖ୍ୟା ଆଳରେ ।

ସଂଜ୍ଞାରେ ଶିଥିଳ ପ୍ରଜ୍ଞାରେ ପଙ୍କିଳ

    ଅନାମଧେୟ ଅମର୍ଷ

ତୋଷାମଦ କରି କିଣି ନେଇଥାଏ

   ସଭ୍ୟ ହେବାର ଉତ୍କର୍ଷ ।

ଲୋକ ଦେଖାଣିଆ ହେବି ମୁଁ କାହିଁକି

   ମିଛ ପ୍ରତ୍ୟାଶାକୁ ଚାହିଁ,

ଆଶାର ଆଲୋକ ବାଣ୍ଟି ଚାଲିଥିବି

    ଘନ ଅନ୍ଧକାରେ ରହି ।