ଜୀବନର ପ୍ରତ୍ୟେକ ପାହାଚ

ଜୀବନର ପ୍ରତେକ ପାହାଚରେ

କିଛି ନା କିଛି ଶିକ୍ଷା ପାଇଲି ।

ଭଲ ହେଉ ଅବା ଖରାପ

କିନ୍ତୁ ବଞ୍ଚିବାର ସୂତ୍ର ଜାଣିଲି ।

କାହା ପାଇଁ ଜରୁରୀ ନୁହେ ମୁଁ

ବାସ୍ ଆବଶ୍ୟକତା ପାଇଁ ଖୋଜା ପଡ଼ିଲି ।

ଅନେକ୍ ଅନେକ୍ ମୋଡ଼ରେ

ଶକ୍ତ ଧକ୍କା ମୁଁ ପାଇଲି ।

ଅନେକ୍ ଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ମୁଁ ପାରିଲି

ତାଙ୍କ ନିଜସ୍ଵ ରୂପର ଦର୍ଶନ କରଲି ।

ଭୁଲ୍ ମୋର, ଭୁଲ ମୋର ଥିଲା

ତାଙ୍କୁ ନେଇ ଯୋଉ ଏତେ ଗର୍ବ କରୁଥିଲି ।

ଗର୍ବ ବଡ ସରଳତାର ସହ

ଚୂର୍ଣ୍ଣ ବିଚୁର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଗଲା ।

ମୋର ନିଃସ୍ୱାର୍ଥ ଭରସା

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ ହୋଇ ବିଞ୍ଚି ହୋଇ ପଡିଲା ।

ଶିକ୍ଷିଲି ଜୀବନର ପ୍ରତେକ ସମୟରେ

ପ୍ରତେକ ସମ୍ପର୍କରୁ ଜାଣିଲି ।

ଅବଶ୍ୟ ମାୟାଶାକ୍ତ ଜୀବନ

ଜାଣି କି ଭି ମୋହରେ ପଡ଼ିଲି ।

ଖୁସି ଅନେକଙ୍କ ଖୁସି ପାଇଁ

ନିଜ କୁ ତିଳ ତିଳ କରି ଜାଳିଲି ।

କିଛି ଭି ଲାଭ ହେଲାନି

କାହା କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟି କଲା ପରି ଖୁସି ପାଇଲିନି ।

ସମସ୍ତ ଙ୍କର ମୋ ଉପରେ ଥିବା ଆଶା

କିଛି ନା କିଛି ବାକି ରହିଯାଇଛି ।

ଏତେ ହଜେଇ ଦେଲି

ଅନ୍ୟର ଖୁସି ପାଇଁ ନିଜକୁ ।

ଏବେ ଖୋଜି ପାଇବା ଭି

ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ଵ କଷ୍ଟ ସାଧ୍ୟ ଲାଗୁଛି ।

ଜୀବନର ବାକି ଥିବା ରାସ୍ତା

ଯାହା ବର୍ତ୍ତମାନ ଚାଲୁଛି ।

ପ୍ରତେକ ଟି ପାଉଣ୍ଡରେ

କିଛି ନା କିଛି ଶିକ୍ଷା ପାଇ ଚାଲିଛି ।

ଶିକ୍ଷାର ଅନ୍ତ ତେବେ ହେବ

ଯେବେ ମୃତ୍ୟୁ ମୋତେ ନିଜର କରିବ ।

ଏବେ ମୁଁ ମୃତ୍ଯୁ ଅପେକ୍ଷାରେ

ମୃତ୍ୟୁ ଅପେକ୍ଷାରେ ବଞ୍ଚି ରହିଛି ।