ଜୀବନ

ଆଖିରେ ଵସା ଵାନ୍ଧିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ,

ଲୁହ ହୋଇ ଝରିଗଲା ପରେ,

ହୃଦୟରେ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ମଶାଣିର ଶୁନ୍ୟତା ।

ଓଠରେ ଲାଖିଥିଵା ହସ ଚେନାଏ,

ମଉଳି ଯାଏ ବାସିଫୁଲ ପରି ।

ବୁଝେଇ ହୁଏନା ଅବୁଝା ମନକୁ,

ଅଝଟ ଶିଶୁଟିଏ ଭଳି ସେ,

ମାଗିବସେ ଦୂର ଆକାଶର ଜହ୍ନ ।

ଫିଟିଯାଏ ଅନେକ ଅଡ଼ୁଆ ସୂତାର ଖିଅ,

କଣ୍ଟାଵଣରୁ ଖୋଜିବାକୁ ହୁଏ,

ପ୍ରିତୀର ସୁନାଫୁଲ ।

ନିଛାଟିଆ ଖରାଵେଳ ପରି,

ହାହାକାର କରିଉଠେ ଜୀବନ ।

ମରିଚୀକା ପଛରେ ଧାଇଁ ଧାଇଁ,

ସରିଯାଏ ଦେହ ଆଉ ମନର ବଳ ।

ଭାଙ୍ଗିରୁଜି ଯାଏ ହୃଦୟର ସିଲଟ,

ଲୁହ ଆଉ କୋହର ଫେଣ୍ଟା ଫେଣ୍ଟି,

ମେଞ୍ଚାଏ ବହଳର ଅନ୍ଧାରରେ,

ଲେଖାହୁଏ ସୁଖର ଇସ୍ତାହାର ।

ଝରା ଶେଫାଳିର ହସ ଭଳି,

ସରିଯାଏ ସମୟର ଆୟୂଶ ।

ମନର ଫରୁଆରେ ସାଇତା ହୁଏ,

ଆଶା ଆଉ ନିରାଶାର ଅଦେଖା ପଦଚିହ୍ନ ।

ତଥାପି ଗୋଟେ ଫୁଲେଇ ଝିଅପରି,

ଖିଲି ଖିଲି ହସୁଥାଏ ଜୀବନ,

ଆଉ ତୋଳୁଥାଏ ସ୍ୱପ୍ନର ପାରିଜାତ.....।