ଜୀବନ

ଜୀବନ ନୁହଁଇ      ଫୁଲର ଗାଲିଚା

       ଆନନ୍ଦରେ ଚାଲିହୁଏ

ମଜା ଲାଗିଥାଏ    ବେଳେ ବେଳେ ଯଦି 

        କଣ୍ଟାର ଆଘାତ ପାଏ ।

ଜୀବନ ପଥରେ    କେତେ ଖାଲ ଢିପ 

      ଯିଏ ଚାଲେ ସିଏ ଜାଣେ

ଅକୁହା କାହାଣୀ      ଅଦେଖା ସପନ

      ଅଲେଖା କବିତା ମଣେ ।

ନଈ ପରି ଦିଶେ    ଅତି ମନଲୋଭା 

      ପାଶେ ଗଲେ ମରୀଚିକା

ନୀଳ ଅମ୍ବର ଯେ     ଶୂନ୍ୟତାର ଖେଳ 

       ମନ ପଡ଼ିଯାଏ ଫିକା।

ଭଙ୍ଗା ଆଇନର        ପ୍ରତିଛବି ପରି

       ଜୀବନ ତ ଭାଗ ଭାଗ

କାଣିଚାଏ ସୁଖ        ସନ୍ଧାନ ପାଇଁକି

       ବିତିଲାଣି କେତେ ଯୁଗ ।

ଜୀବନ ଅଟଇ       ଅଛିଣ୍ଡା ଗଣିତ 

       ଚକୋରୀର ତୃଷ୍ଣା ଜଳ

ନିରିମୂଳୀ ଲତା       ଗଣ୍ଠିପକା ସୂତା 

        ଓଲଟା ଘୂରିବା କଳ ।

ଛକାପଞ୍ଝା ଖେଳ     ଜୀବନ ଅଟଇ 

        ସୁଖ ଦୁଃଖ ଭାଇ ଭାଇ

ନୀଳକଣ୍ଠ ପରି       ଜୀଇବାକୁ ହୁଏ 

        ସଂସାର ଗରଳ ପିଇ ।

ନିହାଣ ମୁନର        ଶକ୍ତ ସେ ଆଘାତ 

        ଜୀବନ ତ ସହିଥାଏ

ତେବେ ସିନା ଯାଇ      ବିକୃତ ପଥର 

       କୋଣାର୍କର ରୂପ ନିଏ ।

ପ୍ରତିକୂଳ ସ୍ରୋତେ   କାତ ଧରି ପୋତେ

      ଚତୁର ସେ ମଙ୍ଗୁଆଳ

ଅଥଳ ଦରିଆ      ପାରି ହୋଇଥାଏ

       ଲଗାଇଣ ସବୁ ବଳ ।

ଅତୀତକୁ ଝୁରି        ବର୍ତ୍ତମାନେ ମରି 

        ଭବିଷ୍ୟତ କାହିଁ ଖୋଜ

ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ         ବର୍ତ୍ତମାନ ତୋର 

        ଏ କଥାକୁ ଟିକେ ହେଜ।