ଵତୀ ଖୁଣ୍ଟର ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି

ରାଜ ରାସ୍ତାର ଏକ ପାର୍ଶ୍ଵର

          ଦଣ୍ଡାୟମାନ ମୁଁ ହୋଇ

ମଣିଷ ଜାତିକୁ ସଭ୍ୟ ସମାଜକୁ

          ଆଲୋକ ମୁଁ ଦେଉଥାଇ ।

ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ କିଛି ଅଞ୍ଚଳ

          ମୋହରି ଆଲୋକ ପାଇ

ଦିବସ ଯୌବନ ଯବନିକା ପରେ

           ମୁଁ ଏକା ଖୋଜା ପଡ଼ଇ ।

ପାଶେ ଯାନର ସ୍ପର୍ଶ ସମୀର

           ମୋ ଅଙ୍କେ ଆଙ୍କେ ଚୁମ୍ବନ

ଶର୍ବରୀ ଶିଶିର ସିକ୍ତ କରଇ

           ମୁଁ ଥାଏ ଧ୍ୟାନେ ମଗନ ।

ଯାନ ବାହନର କୋଳାହଳ ଶବ୍ଦ

          ମୋ କାନରେ ପଡ଼େ ନାହିଁ

ସଭିଙ୍କୁ ଦେଖଇ କିଛି କୁହେ ନାହିଁ

           ମୁଁ ପରା ଜଡ ଅଟଇ ।

ମୋ କଡ଼ ଦେଇ ଯାଉଥାଏ ଦିନେ

           ବରଯାତ୍ରୀ ବର ଗାଡ଼ି

ସ୍ବାଗତ ଶୁଭେଚ୍ଛା ମୁଁ କରିଥାଏ

           ନମସ୍କାର ହାତଯୋଡ଼ି।

ରୋଗୀଯାନ ପରେ ନବଜାତ ଶିଶୁ

          କୁଆଁ କୁଆଁ ରାବେ ମାତି

ସେନେହ ନିର ରେ ଓଦା ହୋଇଥିଲା

           ଲୁହାରେ ଗଠିତ ଛାତି ।

ଆଉ ଦିନେ ପୁଣି ମୋ ପାଖ ଦେଇ

          ଶବ ଗାଡ଼ି ଟିଏ ଦେଖି

ଜୀବନର ସତ୍ୟ ଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ ବୋଲି

           ହିସାବ ରଖେ ପରଖି ।

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୋ ସମ୍ମୁଖରେ

            ଦୁର୍ଘଟଣାଟେ ଘଟି

ରକତର ଛିଟା ମୋ ଦେହେ ପଡ଼ି

         ପିଇଥିଲା କେତେ ମାଟି ।

ମୁଁ କିନ୍ତୁ ନୀରବ ଲୌହ ଅବୟବ

         ବୁଝେ ନାହିଁ କିଛି ବ୍ୟଥା

ମୋ ହାତ ପହାନ୍ତା ସୁଖ ଦୁଃଖ ଜନ୍ତା

            ଅକୁହା କାହାଣୀ କଥା ।

ଦେଖିଛି ମୁଁ କେତେ ଶୟତାନୀ କାଣ୍ଡ

              ନାରୀକୁ ଗଣ ଧର୍ଷଣ

ପଟେ ରୁଟି ପାଇଁ ଛୁରା ମାଡ଼ ଖାଇ

               କରୁଛି ନର ଲୁଣ୍ଠନ ।

ଦିନ ମାସ ବର୍ଷ କେତେ ଶୋକ ହର୍ଷ

             ନୀରବ ଦର୍ଶକ ହୋଇ

ବିଷାଦ ବିଚ୍ଛେଦ ସଂଯୋଗ ବିବାଦ

               ମୁହିଁ ନିତି ଦେଖୁଥାଇ ।

ଅପ୍ରମିତ ଦୁଃଖ ଅକୁହା ବେଦନା

              ପୁଞ୍ଜିତ ଯେତେ ସ୍ମୃତି

ଲୌହ ଛାତିକୁ ବିଦାରିତ କରି

              ଦିଅଇ କଷଣ ତାତି ।

ଶେଷରେ କହୁଛି ହେ ମାନବ ଜାତି

              ମୁଁ ସିନା ଆଲୋକ ଦିଏ

ମୋ ଆଲୋକ ତଳେ ଅନ୍ଧାରୀ ମୂଲକ

             ସ୍ବପ୍ନ ଏଠି ଲୁଚିଯାଏ।