ଜୀବନ ସାଥୀ

ହୃଦୟ ମନ୍ଦିରେ  ପ୍ରେମପରଶରେ

   ପ୍ରୀତି  ସୁହାଗିନୀ ଛବି;

 ଅଲିଭା ଅକ୍ଷରେ  ମନଭାବନାରେ  

   ନାଁଆ ତା'ର ଲେଖା ଅଛି ।

ଜୀବନ ଯୌବନ  ପ୍ରେମର ସପନ

   ଭରିଦିଏ ମନେ ଆଶା , 

ତା'ପାଇଁ ସମ୍ଭବ  ସତେ ସୁନାନୀଡ଼

   ଭାରି ମିଠା ତା'ର ଭାଷା ।

ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର  ସାତ ଜନମର

   ସାଜେ'ସେ ହୃଦୟ ରାଣୀ ;

ପବିତ୍ର ବନ୍ଧନେ  ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପ ଢାଳେ

    କରିଦିଏ ଚିରଋଣୀ ।

 ଦୁଇଟି ଦେହର  ଗୋଟିଏ ଜୀବନ

    ନେତ୍ର ସ୍ୱପ୍ନ ନୁହେଁ ଭିନ୍ନ ; 

ଦୁଇଟି ମନର   ଗୋଟିଏ ଆସନ

    ଏକ ଆତ୍ମା ଭାବ ପୂର୍ଣ୍ଣ ।

ଲକ୍ଷେ ଫଗୁଣର  ଚିର ସହଚର

    ଅହି ସୁଲକ୍ଷଣୀ ସାଥୀ ;

ସରଗେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟରେ  ମହାମିଳନରେ

   ମନେପଡେ ପ୍ରେମସ୍ମୃତି ।

ପ୍ରେମ ପୂଜାରିଣୀ  ରାଗର ରାଗିଣୀ 

   ଅର୍ଘ୍ୟବତୀ  ସଦା ଜାଳେ ;

ଶୁଭାଶିଷ ମାଗେ  ସମର୍ପଣ ମନେ

   ତୁଲଷି ଚଉରା ମୂଳେ ।

ମନର ମଣିଷ  ନଲିଭୁ ତା'ହସ

   ହସ୍ତଶଙ୍ଖା ହେଉ ବଜ୍ର ; 

ମଥାର ସିନ୍ଦୁର   ସୁଖ ସଂସାରର

  ଯୋଗଭୋଗ ହେଉ ଧାର୍ଯ୍ୟ ।

 ମଧୁ ଭରାରାତି  ନହେଉ ବିସ୍ମୃତି

    ମନେ ଆଣୁ ଚିର ଖୁସୀ ;

 ମନର ମାନିନୀ  ପ୍ରୀତିଛନ୍ଦାବାଳୀ

    ରହୁ ସଦା ହସିହସି ।

ସବୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ତା'ର ପୁଷ୍ପାଂଜଳୀ

    ଆଦର୍ଶର ସତ୍ୟଛବି ;

ସେଇ ଏକା ସାଥୀ ପ୍ରେମର ମୁରତୀ

   ସୁବର୍ଣ୍ଣା ରତ୍ନା ସୁରଭି ।

ବିବାହ ବେଦୀରେ ହୋମଅଗ୍ନି କୁଣ୍ଡେ

  ପ୍ରଜ୍ୱଳିତ  ବହ୍ନିଶିଖା ;

ସେଇ ପରା ସାକ୍ଷୀ ଦଶଦିଗ ଭାଗୀ

   ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ସାଥୀ ସଖା ।