ଜୀବନ ଦୋଳି

ସମୟର କରାଳ ଗର୍ଭେ ପ୍ରତିଦିନ ସମ୍ପର୍କର

ନୂଆ କଳିକା ନୂତନ ରୁପ ନିଏ

ତେଲ ଲୁଣ ଜୀବନ ଦୋଳିର କଷାଘାତେ କେତେ

କ୍ରୋଧ ପ୍ରେମ ଜିଦ୍ ଅଭିମାନ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ।

ସମସ୍ତେ ମନରେ ଚାହାଁନ୍ତି କୋଇଲିର କୁହୁ

ତlନ ଶୁଭୁ ପ୍ରତିଦିନ

ବସନ୍ତର ବାସ୍ନା ଭରି ଉଠୁ ଫଗୁଣର ରଙ୍ଗ

ହେଉ ଜୀବନେ ସବୁଦିନ ।

କିନ୍ତୁ ସବୁ କଥା ପୂରଣ ହୁଏନି, ସପନ ଖାଲି

ସ୍ମୃତି ହୋଇ ରହିଯାଏ

ବିଧବାର ଲଲାଟରେ ଦାରୁଣ ଅସ୍ତରାଗ ପରି

ଅଫେରା ନଦୀ ହୁଏ ।

ମଣିଷ ତ ଅଟେ ସ୍ୱାର୍ଥପର, ଆଘାତ ଲାଗିଲେ

ନିଜର ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ପଛାଏ ନାହିଁ ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ବନ୍ଧୁ ମାନଙ୍କୁ

ଆଘାତ ଦେବାରେ ।

ଦୁନିଆରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଛେ, ଦିନେ ନା ଦିନେ

ମୃତ୍ୟୁ ନିଶ୍ଚିତ

ଶାସ୍ତ୍ର ପୁରାଣ ପୁସ୍ତକ ଦେଖ, ଏଇତ ଏକ ମାତ୍ର

ଧୃବ ସତ୍ୟ ।

ଦୁଃଖ ସୁଖ ରହିବ, ତେଣୁ ଦୁଃଖ ସମୟରେ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଧରିବା

ବୁଦ୍ଧିମାନ ମଣିଷ, ରହିବା ଯେତେଦିନ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ

କରି ଚାଲିବା ।

ପୃଥିବୀରେ ଯେତେ ଦିନ ଯାଏଁ ଅନ୍ୟକୁ ଦେଇ

ଚାଲି ଥିବା

ସେମାନଙ୍କଠାରୁ ପ୍ରେମ, ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ଭକ୍ତି

ଆଦି ପାଉଥିବା ।

ରାଜା ମହାରାଜା, ଜ୍ଞାନୀ, ମାନୀ, ପ୍ରଜା,

ଧନୀ ଅବା ଗରିବ

ସ୍ଵାର୍ଥର ବନ୍ଧନରେ ସମସ୍ତେ ବନ୍ଧା, ଇହଧାମରୁ

ଦିନେ ବିଦାୟ ନେବ ।

ବାଳକ, ଯୁବକ ଅବା ବୃଦ୍ଧ, ଶରୀରରୁ ଶେଷ

ନିଶ୍ୱାସ ଗଲେ ଉଡ଼ି

ଜୋରରେ କିଛି ସମୟ କାନ୍ଦିବେ, ସମସ୍ତଙ୍କ ମନ

ରୁ ମଧ୍ୟ ଯିବା ଉଡି ।

ଶରୀର ନିରୋଗ ଓ ଜୀବନ ଥିବା ଯାଏ ପ୍ରେମ

ପ୍ରୀତି ଘୃଣା ରହିବ

ଦୁନିଆରେ କେହି କାହାର ନୁହଁନ୍ତି, ଜୀବନ ଶେଷ

ତ, ସବୁ ଶେଷ ହେବ ।

ଆପେ ବଞ୍ଚିଲେ ବାପର ନାଁ, କଥାଟି ମୁଁ ଛୁଆଟି

ଦିନରୁ ଶୁଣିଛି

ଭୁଲ ହୋଇପାରେ, କାହିଁକି କଥାଟି ରହିଛି,

ତାର ପର୍ଯ୍ୟାଲୋଚନା କରିଛି ।