ଝରଣା
ଝରଣା
ଗିରିବର କୋଳେ ଲୁଚି ଅଜ୍ଞାତରେ ଥିଲା ଦୁଇଟି ଝରଣା
କିଏ କେଉଁ ଆଡ଼େ ଝରି ଯାଉଥିଲା ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କି ଅଜଣା
ଗୋଟିଏ ଝରଣା ଟାଙ୍ଗରା ପର୍ବତୁ ଝରୁଥାଏ ଖରା ଖାଇ
ଅନ୍ୟଟି ଝରିଲା ବେଳେ ପରବତୁ ଗଛଥାଏ ଛାୟା ଦେଇ
ଟିକି ଝରଣାଟି ଲୁଚକାଳି ଖେଳୁ ଥିଲା ଗିରିବର ଘରେ
ଧୀରେ ଧୀରେ ଝରି ଆସୁଥିଲା ବାରି ଲୋଚନର ଆଗୋଚରେ
ପର୍ବତ କନ୍ଦରେ ବଡ଼ ଝରଣାଟି ସାନକୁ ରହିଲା ଚାହିଁ
ତରତରେ ସାନ ମିଶି ତା ସାଙ୍ଗରେ ଆନନ୍ଦରେ ଗଲେ ବହି
ଅତି ଆନନ୍ଦରେ ଦୁହେଁ ମିଶି ନଈ ହୋଇଗଲେ ସମତଳେ
କେତେ ନରନାରୀ କେତେ ପଶୁପକ୍ଷୀ ବାସକଲେ ତାର କୂଳେ
କେତେ ଆନନ୍ଦରେ ଖେଳିଲେ କୋଳରେ ସାରସ ମରାଳ ପନ୍ତି
କାହିଁ ମୀନଦଳ କାହିଁ ସରୀସୃପ କାହିଁ ବା କୋକ ଦମ୍ପତି
ଦିନରାତି ସୁଖ ଦୁଃଖ ନ ଜାଣନ୍ତି ଚାଲନ୍ତି ନତ ବଦନେ
ନିଜର ଜୀବନ ସାର୍ଥକ କରନ୍ତି ନିଜ ଦେହ ତୋୟ ଦାନେ
ସବୁଜ ସୁନ୍ଦର ସରସ ଶ୍ୟାମଳ ଦେଖି ବିଲ ତରୁମାଳ
ସେହି ଆନନ୍ଦରେ ହୋଇ ଅଭିଭୂତ କଟି ଯାଉଥିଲା କାଳ
ଦିବସେ ଗଗନ ଆନନ ଦେଖଇ ନିଶିରେ ଦେଖଇ ତାରା
ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ସଦା ଖେଳି ସେ କୋଳରେ କରୁଥାନ୍ତି ଆତ୍ମହରା
ହସି ଖେଳି ଦୁହେଁ ଯାଉଥିଲେ ବହି ମିଶିବା ପାଇଁ ସାଗରେ
ଜଣା ତ ନଥିଲା ଲୁଚି ରହିଥିଲା ପାହାଡ଼ କାହିଁ ଆଗରେ
ଦୁଇ ଧାର ହୋଇ ଭାଙ୍ଗିଗଲେ ଦୁହେଁ ବଡ଼ଟି ଚାଲିଲା ବେଗେ
ସାଗର ତାହାର ଲହରୀ କୁ ଭାଙ୍ଗି ମିଶାଇ ଦେଲା ତରଙ୍ଗେ
ସାନ ଝରଣାଟି କ୍ଷୀଣ ଧାର ହୋଇ ବହୁଅଛି ଥିରି ଥିରି
ଚାହୁଁଅଛି ଧୀରେ ଅନନ୍ତ ବାରିଧି କେବେ ନେବ କୋଳ କରି l