ଝରେ ଖାଲି ରକ୍ତର ଅନଳ

ସାଗର ବି ଅର୍ଦ୍ଧସିକ୍ତ

ବେଳା ତା'ର ଶୁଷ୍କ , ପରିତ୍ୟକ୍ତ !

ଦିଗ୍ବଳୟ ନିର୍ବିକାର

ସତେ କି ସେ ପ୍ରାୟ ଅର୍ଦ୍ଧମୃତ !!

ଆକାଶଟା ହା-ହୁତାଶ

ବୁକୁଫଟା ଚିତ୍କାର ଛାଡ଼ୁଛି !

ମେଘ ଦେହେ ପିଟି ହୋଇ

ତା' ଚିତ୍କାର ସ୍ଥାଣୁ ପାଲଟିଛି !!

ମେଘମାଳା ହରାଇଛି

ତା' ନିଜସ୍ୱ ସମ୍ଭ୍ରାନ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ !

ସତେ କି ସେ ହଜାଇଛି

ଅନ୍ଧକାରେ ନିଜ ଶୌର୍ଯ୍ୟବୀର୍ଯ୍ୟ !!

ଝରଣାର କୁଳୁକୁଳୁ

ନିନାଦ ବି ଲୁଚି ଯାଇଅଛି !

କମନୀୟ କାନ୍ତି ତା'ର

ଆତଙ୍କିତ , ବେପଥୁ ଦିଶୁଛି !!

ପର୍ବତର ସବୁଜିମା

ଧୋଇଯାଇ ହୋଇଛି ଧୂସର !

ପଥର ଆଜି ଢାଳୁଛି

ନୟନରୁ ଲୁହ ଧାର ଧାର !!

ଲୁହ ନୁହେଁ ,ଲୁହ ରଙ୍ଗେ

ଝରେ ଖାଲି ରକ୍ତର ଅନଳ !

ଧନ୍ୟ ତୁ ଧନ୍ୟ ନିୟତି 

ସତେ କି ତୁ ଏଡିକି ନିଷ୍ଠୁର !!

ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ତୋତେ

ତୁ ତ ସର୍ବଶକ୍ତିର ଆଧାର !

ଦେଇ ପାରୁ , ନେଇ ପାରୁ

ତୋ' ଇଚ୍ଛାରେ ସମଗ୍ର ସଂସାର !!

କହି କି ପାରିବୁ ମୋତେ

ଶାସ୍ତ୍ରେ ତୋର କି ନୀତି ରଚିଛୁ !

ବାଲ୍ୟ ଚପଳତା ସାଥେ

କ୍ରୂର ଖେଳ ଖେଳି ଚାଲିଅଛୁ !!

ଲଜ୍ଜା ନାହିଁ , ନାହିଁ ତିଳେ

ସଂକୋଚ ବା ବିଧି-ବଦାନ୍ୟତା !

କେଉଁ ଗୁଣ ରଖିଛୁ ତୁ

ବୋଲାଇବି ତୋତେ ମୁଁ ବିଧାତା ??

ନେବାକୁ ତୋ' ଇଚ୍ଛା ଥିଲେ

ମୋତେ ବରଂ ନେଇ ତୁ ଯାଆନ୍ତୁ !

ଅଗଣିତ ଗଣହତ୍ୟା

କରିବାରୁ ନିବୃତ୍ତ ରୁହନ୍ତୁ !!

ଚାରିଆଡେ କୁଢ଼ କୁଢ଼ ,

ମାଳ ମାଳ ମଣିଷ ମୁର୍ଦାର !

ମୁର୍ଦାର ବି କାନ୍ଦୁଅଛି

ମର୍ମେ ତା'ର ବିକଟ ଚିତ୍କାର !!

କରୋନା ବାହାନା ନେଇ

ଆସିଛୁ ତୁ ହୋଇ ସର୍ବଗ୍ରାସୀ !

ସଂହାର କରିବା ଦର୍ପେ

ହୋଇଛୁ ତୁ ସଂହାର-ପ୍ରୟାସୀ !!

ଧିକ୍ ତୋର ଅହଙ୍କାର

ଖେଳୁଛୁ ତୁ ଅପ୍ରାପ୍ତଙ୍କ ସଙ୍ଗେ !

ରକ୍ଷକ ନାମେ ଭକ୍ଷକ

ସାଜିଛୁ ତୁ ମହାମାରୀ-ରଙ୍ଗେ !!

ବିଚାର ମଞ୍ଚରେ ଥାଇ

ରଙ୍ଗମଞ୍ଚେ ଲେପୁଛୁ କଳଙ୍କ !

କିପାଇଁ ତୁ ହେବୁ ନାହିଁ

ଅଭିଶପ୍ତ ,ନୋହି ନିଷ୍କଳଙ୍କ ??

ମୁଁ ବି ଜଘନ୍ୟ ବର୍ବର

ସ୍ୱାର୍ଥେ କରେ ବିଧିକୁ ବିବଶ !

ପ୍ରକୃତି କୋଳରେ ଜନ୍ମି

ପ୍ରକୃତିର କରେ ସର୍ବନାଶ  !!

ଇପ୍ସିତ ପ୍ରକୃତି ପାଇଁ

ଅନ୍ତର୍ଘାତୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରିଚାଲେ !

ପ୍ରକୃତିର ବକ୍ଷ ଚିରି

ନିଜ ପାଇଁ ମନ୍ଦିର ମୁଁ ତୋଳେ !!

ହେ ମଣିଷ ! ହେଜ ଥରେ

ପ୍ରକୃତିର କରୁଣ କ୍ରନ୍ଦନ !

ଅଙ୍ଗକୁ ତ ଦଂଶିଚାଲୁ

କରନାହିଁ ତା' ଆତ୍ମା ଦହନ !!

ପ୍ରକୃତି ପ୍ରଥମ ମାତା

କର ତା'ର ଆତ୍ମାନୁଶୀଳନ !

ତାହାରି ସର୍ବ ସୁରକ୍ଷା

ତୋ' ଜୀବନେ ହେଉ ମୁଖ୍ୟ ପଣ !!