ଜହ୍ନ

ଶୀତଳ କିରଣ ସ୍ପର୍ଶରେ

ତୁମେ ଆସ ସବୁ ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ,

ନୀଳ ଗଗନ ବକ୍ଷରେ

ଶୋଭା ପାଅ ତାରକା ମେଳରେ ।

ସୁନ୍ଦର ସେ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖୁ ଦେଖୁ

ସିହରଣ ଖେଳିଯାଏ ମନେ ,

ହଯିଯିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ

ତୁମର ସେ ରୂପ ଯଉବନେ ।

ଲାଗେ ବେଳେ ବେଳେ ତୁମେ

ସାଙ୍ଗମେଳେ ଖେଳ ଲୁଚକାଳି,

ଅମାବାସ୍ୟାରେ ହଜି ଯାଇ

ପୂର୍ଣ୍ଣିମାରେ ଯାଅ ତୁମେ ମିଳି ।

ତୁମର ସେ ରୂପ ଅଗଣାରେ

ତୋଳେ ମୁଁ ଯେ କଳ୍ପନାର ଘର,

ସ୍ଥାୟୀ ଭଳି ଲାଗେ ସିଏ ମାତ୍ର

କ୍ଷଣିକରେ ହୋଇଯାଏ ଦୂର ।

ପ୍ରେମୀ ହୃଦୟର ପ୍ରେମିକା

ସାଜିଥାଅ ତୁମେ ପରା ଯେବେ,

ତୁମ ପାଖେ ପ୍ରେମର ସମାପ୍ତି

ଭାବିବାକୁ ଇଚ୍ଛା ହୁଏ ସେବେ ।

ବିରହି ହୃଦୟର କୋହ

ତୁମେ ଶୁଣ ନିସ୍ତବ୍ଧ ରାତିରେ,

ଦୁଃଖତାର କହିବ ସେ ସିଏ

ତା ପ୍ରେମକୁ ଦେଖି ତୁମଠାରେ ।

ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ହେବା ପାଇଁ କଇଁ

ପ୍ରତିକ୍ଷା ଯେ କରେ ରାତି ରାତି,

ତୁମରି ସ୍ପର୍ଶରେ ହସି ଉଠେ

ଗାଇ ଗାଇ ସୁମଧୁର ଗୀତି ।

ତୁମ ସେ ଶୀତଳ କିରଣ

ଭୁଲାଏ ଝାଞ୍ଜି ଖରା ଦିନ,

ସତେ ଅବା ଆକର୍ଷଣ କରେ

ବିନା ଶବ୍ଦରେ ତୁମ ଆହ୍ଵାନ ।

ଆଗୋ ଜହ୍ନ ତୁମେ କାହା ପାଇଁ

ସାଜିଥାଅ ରୂପେଲି ସବାରି,

କଳା ବାଦଲର ଛାତି ଚିରି

ଆସୁଥିବ ଏମିତି ବାହାରି ।