ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ

       

ବଜା ବଜା ବଜା ତେଲିଙ୍ଗି ବାଇଦ 

ଏବେ ଗଲା ଗ୍ରୀଷ୍ମକାଳ ।।

ବରଷାର କାଳ ମଞ୍ଚରେ ଶବଦ 

ଆକାଶେ ବାରିଦ ମାଳ ।।

ଟୁପୁରୁ ଟାପୁରୁ ମେଘ ବରଷଇ 

ପଡ଼ି ଡାହାଣିଆ ଖରା ।

ସକ୍ରର କାର୍ମୁକ ପୂରୁବ ଗଗନେ 

ଦିଶୁଅଛି କେଡ଼େ ତୋରା ।।

ବକାଳିକା ମାଳ ଉଡ଼ି ଯାଉଛନ୍ତି 

ଅସ୍ତାଚଳେ ବୁଡ଼େ ଭାନୁ ।

ସାତ ବର୍ଣ୍ଣେ ଦେଖ ବର୍ଣ୍ଣାଳି ରଚିଛି 

ନାମ ତାର ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ।।

ସପ୍ତ ମେଘ ମିଶି ବରଷା କରନ୍ତି 

ଫୁଲି ଉଠିଛନ୍ତି ନଦୀ ।

ମନେ ହୁଏ ପ୍ରତେ ସାୟକ ହସ୍ତରେ 

ଉଭା ନିଜେ ଜମ୍ଭଭେଦୀ ।।

ଅବା ବୁତ୍ର ଯୁଦ୍ଧେ ଗୋକୁଳ ବିବାଦେ 

ସକ୍ର ଚାପେ ଦେଇ ଭିତ୍ତି ।

ଘୋର ମନ୍ଦ୍ରନାଦେ କୁଳିଶ ବର୍ଷନ୍ତି 

ସରଗରୁ ଶଚିପତି ।।

ସାତଗୋଟି ରଙ୍ଗ ଆଦ୍ୟ ଅକ୍ଷର 

ତା ବାଘନିସ ଓ ହନାଲା ।

ବାଇଗଣୀ,ଘନ,ନୀଳ,ଓ ସବୁଜ 

ବାଘନିସ ତକ ଗଲା ।।

ହଳଦୀ, ନାରଙ୍ଗୀ, ଲାଲ ଆଉ ରଙ୍ଗ 

ଏହି ପରି ସାତଗୋଟି ।

ନିମ୍ନ ଗତି କରି ନିମ୍ନଗା ଧାବନ୍ତି 

ମନେ ଆସେ ବଡ଼ ଭିତ୍ତି ।।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ମଧ୍ୟେ ରଙ୍ଗ କେ ଭରିଲା 

ବିଜ୍ଞାନୀ ଯାହା କହନ୍ତି ।

ସୂରୁଜ କିରଣ ମୁରୁଜ ଏ ଭାଇ 

ସ୍ରଷ୍ଟା ତାର ଛାୟାପତି ।।

ବରଷାର ସ୍ରଷ୍ଟା ସେହି ୠତୁପତି 

ଗ୍ରୀଷମେ ଜଳାନ୍ତି ଧରା ।

ଗ୍ରୀଷମର ଶେଷେ ବରଷା ବରଷେ 

ଜଳ କଣା ବାରିଧାରା ।।

ଛାତିକୁ ଫୁଲାଇ ପୁଚ୍ଛ ଦୋହଲାଇ 

ନାଚନ୍ତି ବନେ ମୟୁର ।

ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ମଙ୍ଗଳେ ବରଷା ବିଜୟ 

ଶ୍ୟାମ ଶୋଭା ମଞ୍ଚପୁର ।।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଶୋଭା ଅତି ମନଲୋଭା 

ନ ଯାଏ ନୟନୁ କେବେ ।

କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ ତାର କାୟା ମାୟା ଯଥା 

ଧନ,ମାନ,ଜନ,ଭବେ ।।

ଧନ୍ୟ ଦେଲ ପ୍ରଭୁ ହେ ବିଶ୍ୱ ବିଧାତା 

ବକ୍ର ସକ୍ରଚାପେ ରଙ୍ଗ ।

ଖଞ୍ଜି ଦେଲ ସୁଖ କାଳ ନିଏ ହରି

ଦି ଦିନ ଏ ଭଵରଙ୍ଗ ।।