ଈଶ୍ବରୀ

ମହକି ଉଠେ ମୋ' ହୃଦୟ

ମହମହ ବାସେ ମନ ଅଗଣାଟି

ଚନ୍ଦନ, ତୁଳସୀର ପବିତ୍ର ମହକରେ

ତୁମ ଆତ୍ମୀୟତାର ହସରେ, କଥାରେ

ସ୍ନେହସିକ୍ତ ପ୍ରୀତି ଥିବା ନୀରବତାରେ ।

ଅବିରତ ଦେଖେ ଦେବୀରୂପ ତୁମ

ତେଜମୟ ପ୍ରାତଃ ହେଉ କି ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ସାୟାହ୍ନ

ତୁମପାଖେ ଅଭିଯୋଗ, ଅଭିମାନ କେତେ

ଅନୁରାଗ ଶ୍ରଦ୍ଧା ତୁମପାଇଁ ଆଜୀବନ

ପୂଜ୍ୟା ସଦା ତୁମେ ଅପ୍ରମିତ, ତୁମେ ଅବିଛିନ୍ନ ।

ତୁମ ପାଶେ ଉପଲବ୍ଧି କରେ 

ପୁଷ୍ପ ର କୋମଳତା, ଶକ୍ତିର ଉପଯୋଗିତା

ଆପଣାର କରିବାର ସରଳପଣ

ଧୈର୍ଯ୍ୟ ର କଳା, ନମ୍ରତାର ସୁନ୍ଦରତା

ସହନଶୀଳତାର ଗୁଣ, ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସାହସିକତା ।

ଗୁଣମନ୍ଦିର ତୁମେ, ରୂପ ମାତ୍ର ମୁଖଶାଳାଟିଏ

ହସର ପ୍ରସାଧନେ ନିଜକୁ ସଜାଇପାର

ଖୁବ୍ ସହଜରେ ଲୁହ ବି ଲୁଚାଇପାର

ଦୟାମୟୀ, ସ୍ନେହମୟୀ ମଣିଷଟେ ତୁମେ

ନିଜ ହସରେ କେତେ ଆଖି ଜଳ ଶୁଖାଇପାର ।

ଈଶ୍ବରୀ ନୁହେଁ ତ ଆଉ କିଏ..! 

ତୁମ ସ୍ମରଣେ ଦୁଃଖ ଭୁଲିହୁଏ

ହସଦେଖି ତୁମ ଆପେଆପେ ଲୁହ ପୋଛିହୁଏ

ବିଷାଦର ବହଳ ଅନ୍ଧାରରେ ବି

ତୁମ ଉପସ୍ଥିତିରେ ସୁଖର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଉଦୟ ହୁଏ ।

ତୁମେ ଏମିତି ମନରେ ଥାଅ

ଦେବୀ ରୂପେ ଏହି ଆତ୍ମା, ହୃଦୟରେ

ହେ ଈଶ୍ବରୀ ହସର ଆଶିଷ ବାଣ୍ଟୁଥାଅ

ତୁମ ସୁଖର ଆୟୁଷ ହେଉ ଅସରନ୍ତି

ପବିତ୍ରରୂପରେ ଏ ମନେ ପୂଜା ପାଉଥାଅ।