ଈଶ୍ବର ଅଛନ୍ତି କି ନାହାନ୍ତି?

ଶୁଣିଛି, ସମର୍ପଣତାରେ ହୁଏ ଈଶ୍ବର ପ୍ରାପ୍ତି,

ମନ ଆକାଶେ ସରଳତାରେ ମିଳଇ ମୁକ୍ତି ।

ଜୀବନଟା କଟଇ ସଦା ଅପେକ୍ଷା ଭିତର,

ଅନ୍ତ ନାହିଁ କେବେ ପ୍ରାଣରୂପୀ ଜୀବନର ।

ଅନ୍ତ ହୁଏ କେବଳ ଏ ଅଳୀକ ଶରୀରର,

କେବେ ଯିବା କିଛି କାଠ ବାଉଁଶ ଉପର ।

ସୃଷ୍ଟିକର୍ତ୍ତା ଯିଏ ବହୁ କଳଙ୍କିତ ଅଧ୍ୟାୟର,

କହନ୍ତି ସେମାନେ ତ ଇଶ୍ବରଙ୍କ ଅବତାର ।

କିଏ କୁହ, ପାଇଛ ସତେ ଇଶ୍ବରଙ୍କ ସ୍ପର୍ଶ,

ଭାବେ ମୁହିଁ ଏହା ତାହାର ମନର ବିଶ୍ୱାସ ।

ଶୁଣେ, ବହୁ ଲୋକ ପରା ଯୁକ୍ତି ତ କରନ୍ତି,

କେତେ କପୋଳକଳ୍ପିତ କଥା ତ କୁହନ୍ତି ।

ମନେ ପଡେ ସେଇ ବାଣୀକୁ ବ୍ୟାସଙ୍କର ,

ସେ ଶ୍ଳୋକ, ଯାହା ରଖେ ଟେକ ମଣିଷର ।

"ଅଷ୍ଟାଦଶପୁରାଣେଷୁ ବ୍ୟାସସ୍ୟ ବଚନ ଦ୍ୱୟମ୍

ପରୋପକାର ପୁଣ୍ୟାୟ ପାପାୟ ପର ପୀଡନମ୍" ।

ପରୋପକାର କରିବା ସଦା ହିଁ ପୁଣ୍ୟ ଅଟଇ,

ସର୍ବଦା କଷ୍ଟ ଦେବା ହି ପରକୁ ତ ପାପ ଅଟଇ ।

କିଏ ପାଳୁଛି ଏହାକୁ, ମଣିଷ ବନିଛି ଏକ ଜନ୍ତୁ,

ଇଶ୍ୱର ଅଛ, ମାନବିକତା ଭରିବାକୁ ତ କୁହନ୍ତୁ ।

ଇଶ୍ବରଙ୍କ ସତ୍ତା ମୁଁ ସତରେ କେବେ ପାଇନି,

ହଁ, ମୁଁ ତ ପାପୀ, ତେଣୁ ତାଙ୍କୁ ହିଁ ମୁଁ ଦେଖିନି ।

ମାଆ ମୋର ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ମୂରତି

ବିନା ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଦେଉଥିଲା ସେନେହ ଭର୍ତ୍ତି ।

ବରଷା ଦେଉଥିଲା ଭରି ତା ସେନେହର 

କେବେ ଶିଖାଏ, ସଂସାର ତତ୍ତ୍ୱ ଜୀବନର ।

କେବେ ସେ ଶିଖାଏ, କେବେ ତ ବାଡାଏ

ଦରକାର ବେଳେ ମୋତେ ବପଦୁ ବଂଚାଏ ।

କେବେ ମୋର ସାହାରା ବନି ଯାଉଥିଲା

ମୋ ପ୍ରତି ଏଇ ସେନେହ ସଦା ତାର ଥିଲା ।

ଥିଲା ଏପରି ଏକ ନ୍ୟାୟାଳୟ ଦୁନିଆରେ

ମୋର ସରବ ଦୋଷକୁ ଧରୁ ନଥିଲା ମନରେ ।

ମୋ ଜନ୍ମଦାତ୍ରୀ ମୋର ବୋଉ, ମୋର ମାଆ

ଦୁନିଆରେ ମୋ ପାଇଁ ଇଶ୍ୱର, ପୂଜ୍ୟ ମୋ ମାଆ ।