ହସକୁରି ଜହ୍ନ

କଣ  ବୁଝେ  ଏଇ ଜହ୍ନ

ଦେହର ଦହନ

ଭିଜା ମନ  ପ୍ରୀତିର ପ୍ଲାବନ

ମାଟିରୁ ଆକାଶ ଯାଏ ଯୋଜନ ଯୋଜନ ।

ଜ୍ୟୋସ୍ନାର  ଫରୁଆ  ଖୋଲି

ସାରାରାତି ହସୁଥାଏ

ଫଗୁଣ ର କାନଭାସ ପରେ

ବୈଶାଖ  ର କ୍ଲାନ୍ତି ବୋଳି

କଣ ପାଏ ଏଇ ଜହ୍ନ

ଭେଟି ଦିଏ କୁଢ଼ କୁଢ଼

ସ୍ମୃତିର ଚୁମ୍ବନ ।

ବିଭାବରୀ  କଡ଼ ଲେଉଟାଏ

ନିଝୁମ  ରାତିର ସ୍ବପ୍ନ କିଛି  ବାକିଥାଏ

ଆକାଶ  ଟା ହାଇ ମାରେ

ଚକୋରୀର  ଲୁହର କବିତା

ଲିଭିଯାଏ  ଦହନ ର ପାଉଁଶ ଭିତରେ ।

ଦହନ  

ଜୀବନର କିଛି ଅଧାଲେଖା ବ୍ୟାକରଣ

ଦହନ

ପ୍ରେମ  ପ୍ରଣୟର  ଅକୁହା ସ୍ପନ୍ଦନ ।