ହସ ମୋ ଦେଖିଛ ଖାଲି

ତୁମେ କି ଜାଣିଛ ମୋ ମନର କଥା

ହସ ମୋ ଦେଖିଛ ଖାଲି,

ମୁଖେ ଥାଏ ହସ ଅନ୍ତର ମୋହର

ତପ୍ତ ମରୁଭୂମି ବାଲି ।

ମରୁଭୂମି ବାଲି ସୃଷ୍ଟି କରେ ପୁଣି

ଦିବାଲୋକେ ମରୀଚିକା,

ତୃଷିତ ପଥିକ ହୋଇ ମୁଁ ଗୋଡ଼ାଏ

ଜାଣି ଶୁଣି ପ୍ରହେଳିକା ।

ପ୍ରହେଳିକା ଜାଣି ତଥାପି କାହିଁକି

ଆଶାର କିରଣ ଖୋଜେ,

ଅମାନିଆ ମନ କିଛି ବୁଝେ ନାହିଁ

ହଜେ ଭାବନା ରାଇଜେ ।

ଭାବନା ରାଇଜେ ହଜିଗଲା ପରେ

ଆଖି ପତା ମୁଦି ହୁଏ,

ଅଧୁରା ଇଛାର କେତେ ଯେ ସପନ

ନିଦରେ ମୋ ଛାଇ ଯାଏ ।

ନିଦ ଭାଂଗିଗଲେ ଖୋଲେ ଆଖି ପତା

ସପନ ବି ହୁଏ ଶେଷ,

ଖୋଜେ ନିଜକୁ ମୁଁ ଆପଣା ଭିତରେ

ଓଠେ ନେଇ ପୁଣି ହସ ।

ଓଠେ ହସ ଥିଲେ ଶତ୍ରୁ ଭୟ କରେ

ଲାଗେ ନାହିଁ ବ୍ୟତିବ୍ୟସ୍ତ,

ହସୁଥାଏ ତେଣୁ ଦୁଃଖରେ ଥିଲେ ବି

ଏହା ମୋର ମୂଳ ମନ୍ତ୍ର ।