ହୃଦୟଟା ରହୁ ସ୍ୱଚ୍ଛ

ତୁମେ ସାହିତ୍ୟିକ, ଖୋଜିବାରେ ଥାଅ 

ସମାଜର ହିତ

ନାହିଁ ଅବକାଶ, ସାହାସେ ବ୍ଯସ୍ତ ଥାଅ 

ହୋଇ ଉପସ୍ଥିତ ।

ଧନୀ ନୁହଁ ତୁମେ, ଦେଇ ପାରିବନି ଧନ 

ସମ୍ପତ୍ତି ଉପହାର

ଭାବନା ଶକ୍ତି ଅଛି ତମ ପାଶେ, ଦିଅ ତ

କବିତାର ଶୁଭେଛା ହାର ।

ଶାନ୍ତ ସ୍ୱଭାବ ଭାବୁକ ଚିତ୍ତରେ ଶବ୍ଦକୁ 

ସଂଯୋଗ କରି

ଭାଷାକୁ ଭାବନା ଦେଇ ଛନ୍ଦ ଛାନ୍ଦରେ 

ତିଆର କର ପଦ୍ୟ ଚାତୁରୀ ।

ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ଲେଖିଯାଅ, ଯାହା ଆସେ ତୁମ

ମନ ମାନସରେ 

ବାଣ୍ଟି ଦିଅ ମଣିଷ ସମାଜକୁ ଖୁସି, ଯେତେ 

ଥାଆନ୍ତି ବିଷାଦରେ ।

ଲେଖକର ମନ ପକ୍ଷୀ ଏକ ମୁକ୍ତ ବିହଙ୍ଗମ, 

ନଥାଏ ପଞ୍ଜୁରୀ ଭିତର 

ବିବେକାନୁଯାୟୀ ହୋଇଲେ ପରିଚାଳିତ, 

ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ଅଦୃଶ୍ୟର ଗନ୍ତାଘର ।

ମହତ୍ ତତ୍ତ୍ୱକୁ ଜ୍ଞାନୀ ଜାଣି ଥାଏ, ମନକୁ 

କରିପାରେ ସେ ଆୟତ୍ତ

ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ପଥେ ସଦା ଚାଲୁ ଥାଏ, ତାର

ନିହିତ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସତ୍ୟ ପଥ ।

ଯୋଡି ହେଲେ ବିବେକ ସଂଯମ ଡୋରିରେ 

ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ ଭରେ 

ଚଉଦିଗେରେ ସ୍ନେହ, ଶାନ୍ତିର ଛନ୍ଦ ଗଢି, ଦିଏ 

ଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ସଂସାରରେ ।

ମନପକ୍ଷୀ ଯଦି ମୋହ ହିଂସା ଇର୍ଷା କ୍ରୋଧରେ

ଛନ୍ଦି ହୋଇ ରହି ଥିବ

ନପାଏ ଆଲୋକ, ଆବିଳ ଭାବନା, ଲୋଭ ମୋହେ

ନିରନ୍ତର ଜଡିତ ହେବ ।

    

ସମ୍ପ୍ରତି ସମୟେ ଭାବନାର ଶକ୍ତି ବନ୍ଧା ହୁଏ 

ପଇସାର କରାୟତ୍ତେ 

ପଇସାରେ ବିକ୍ରି ହେଇଯାଏ କବିର ଭାବନା

ଲାଗେ ଦୁଃଖ ମୋତେ ।

  

କିନ୍ତୁ ଯଦି ତୁମେ ଲେଖିବାର ନିହାତି 

ଅଭିପ୍ରାୟ ସତରେ ଭୁଲିଯିବ 

ପଢିଲେ ଆନନ୍ଦ ହୋଇପାରେ, ସତରେ

ଲେଖା କି ସାର୍ଥକ ହେବ ।

ଗ୍ରହଣ କରିବ ମୋ ଭାବନାକୁ ହେ ମୋର

ସାହିତ୍ୟିକ ଭଉଣୀ ଭାଇ

ନିଷ୍ଫଳ ହୋଇବ ସୁନ୍ଦର କବି ମନର ଭାବନା

ହୃଦୟଟା ଯେବେ ସ୍ୱଚ୍ଛ ନାହିଁ  ।